Η ψυχάρα

Δημιουργός: ΚαΤερίνη, Όπου φτάνει η σκέψη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]Η ψυχάρα

Με πλήγωσαν οι άνθρωποι
μου μάτωσαν τα χείλη
σαν λουλουδάκι ασήμαντο
με ξέχασαν οι φίλοι.

Έσβησαν ότι ζήσαμε
στο πρώτο πρωτοβρόχι
σκοτείνιασε η άνοιξη
στου μίσους την απόχη.

Της νύχτας τα παράπονα
του χρόνου τα χαμένα
στο μέσα μέρος της καρδιάς
θα μένουν κλειδωμένα.

Τα μαραμένα όνειρα
στης λήθης το πηγάδι
αχνά θα φέγγουν σιωπηλά
στης μνήμης το λυχνάρι.

Δεν καρτερώ την άνοιξη
μονάχα μια ελπίδα
απ’ του ουρανού την απλωσιά
να φέξει μια ακτίδα,

να λουλουδίσει η αυγή
στα ροζ τα μεταξένια
για να ξεχάσω μια στιγμή
πως είν’ όλα χαμένα.

Πάνω σε βράχο θα σταθώ
στου ανέμου το μπαλκόνι
για να σκορπίσω στο βοριά τ
ην πίκρα μου σαν σκόνη.

Δεν την μισώ την άδικη
του φθόνου την κατάρα
στο φως καίγεται μόνη της
αδύναμη ψυχάρα.

Κα Τερίνη.
22.4.10[/align]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-04-2010