δε με λένε ελπίδα Δημιουργός: gerontas, ΣΑΡΑΝΤΗΣ με αγάπη σε ολους τους ηθικους κι ανεραστους της συγχρονης εποχής που ζούμε...ζούμε? αγνωστη λέξη ...αρε μπαμπινιώτη που χρειαζόμαστε.... Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info με ρωτανε στο δρόμο να τους πω, πως με λένε
με ρωτάνε οι πάντες γιατι τα λόγια μου καίνε
δύσκολη ερώτηση ,ποιο είναι τ όνομά μου
δεν γνωρίζουν τ αυτιά μου την καυτή τη λαλιά μου.
με ρωτάνε οι φίλοι γιατι απ το φως δεν περνάω
με ρωτάνε στο σκοτάδι γιατί μονάχος γυρνάω
μα για μένα το ιδιο μου κάνει, ειτε ηλιος, ειτε φεγγάρι,
αφου δεν βλέπουν τα ματια στο γυρτό μου κεφάλι.
με ρωτανε οι παντες αν ο κοσμος μ αρέσει
με ρωτάνε αν εχω αγάπη αν εχω ερωτος σχέση.
μα δεν βλεπει,δεν ακουει η καρδιά κι η ψυχή μου
κι ειναι κλειστά τα παραθύρια στη δόλια ζωή μου.
κι ετσι περνάνε οι ωρες ,οι μέρες,τα χρόνια
τα μαλλιά μου αν δεν πέσαν ,ασπρίσαν σαν χιόνια
κι εχω μεινει μονάχος και τώρα μόνο εγω με ρωτάω
πως θα φτάσω στο τέλος χωρίς ν ΄αγαπάω.
αντε να δούμε τι μου χει μεινει να λέω
βλέπω το χρόνο και μόνος μου κλαίω
αρε χάρε δε με λένε Ελπίδα***, σε νιωθω κοντά μου
κληρονομιά πισω θα αφήσω τα κλειστά τ αυτιά μου.
***Ελπίδα: η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.... Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-04-2010 |