Ο Άνθρωπος που Γνώριζε το Άπειρο

Δημιουργός: daponte, Σταύρος

η ιστορία μιας ιδιοφυϊας: Ο Σρινιβάσα Ραμάνουτζαν (αγγλ. Srinivasa Ramanujan, 22 Δεκεμβρίου 1887 – 26 Απριλίου 1920) ήταν αυτοδίδακτος Ινδός μαθηματικός.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος αριθμητικής σε ένα επαρχιακό δημοτικό σχολείο στη Νότια Ινδία στα τέλη του 19ου αιώνα ο δάσκαλος ρώτησε τα παιδιά: [I]" Εάν έχουμε τρεις μπανάνες και τρία παιδιά, πόσες μπανάνες θα πάρει το κάθε παιδί;"[/I] Ο πρώτος στη σειρά μαθητής απάντησε απο μία. Σωστά είπε ο δάσκαλος. [I]Παρομοίως αν 1000 μπανάνες μοιραστούν σε χίλια παιδιά το καθε ένα παιδί πάλι θα πάρει από μία, σωστά;[/I]Τότε ένας μαθητής που καθόταν στη γωνία ρώτησε [I]κύριε αν καμία μπανάνα δε μοιραζόταν σε κανένα παιδί τότε και πάλι το καθένα θα έπαιρνε μία μπανάνα;" [/I]¨ολη η τάξη ξέσπασε σε γέλια με την "ανόητη" ερώτηση. Αντίθετα ο δάσκαλος επαίνεσε τον ερωτώντα μαθητή, εξηγώντας παράλληλα ότι η απάντηση στην ερώτηση είναι άπειρες μπανάνες(!),εφόσον προκύπτει από τη διαίρεση του μηδενός με το μηδέν.
Ο μικρός μαθητής ήταν ο μετέπειτα διάσημος αυτοδίδακτος μαθηματικός και αριθμοθεωρητικός [B]Σρινιβάσα Ραμάνουτζαν [/B]και αυτή του η ερώτηση ήταν μια πρώιμη εκδήλωση του σπάνιου μαθηματικού του ταλέντου. Συνήθιζε να λύνει τις μαθηματικές ασκήσεις μεγαλύτερων μαθητών .Στα 13 του μελετούσε Τριγωνομετρία και στα 15 του μία ογκώδη Σύνοψη Μαθηματικών Θεωρημάτων των οποίων επιχειρούσε να βρει τις αποδείξεις. Κρατούσε επιπλέον δικά του σημειωματάρια με μαθηματικά θεωρήματα και υποθέσεις που επινοούσε ο ίδιος.
Γόνος μιας οικογενείας [I]Βραχμάνων[/I] ,με χαμηλό όμως εισόδημα (γιος ενός εμπορουπαλλήλου) . Τελειώνοντας το γυμνάσιο φοίτησε σε κολλεγιο.Η απόλυτη προσήλωσή του στα μαθηματικά είχε σα συνέπεια να παραμελήσει όλα τα υπόλοιπα εγκύκλια μαθήματα οπότε και απέτυχε επανειλλημένα στις εξετάσεις του στο κολλέγιο και απορρίφθηκε.
Αναγκάστηκε να εργαστεί για να ζήσει και να εξοικονομεί και τα 2000 φύλλα χαρτιού που κατανάλωνε κάθε μήνα για τις μαθηματικές του σημειώσεις. Προσπαθώντας να βρει δουλειά σαν υπάλληλος έδειχνε παντού τα σημειωματάριά του για να αποδείξει τις ικανότητες του στα μαθηματικά. Κανένας όμως δεν τον προσελάμβανε γιατί κανένας δεν μπορούσε να καταλάβει το περιεχόμενο των σημειώσεών του.
Αυτό άλλαξε όταν κάποιοι μαθηματικοί από το Πανεπιστήμιο του Μαντράς ενδιαφέρθηκαν και του παρείχαν μία έμμισθη θέση και αργότερα μία υποτροφία μολονότι δεν είχε τα τυπικά προσόντα (πτυχίο κολλεγίου).
Η συνέχεια της ιστορίας ήρθε όταν ο εξέχων μαθηματικός του Trinity College στο Καίμπριτζ
[B][I]Γκόντφρευ Χάρντυ [/I][/B]έλαβε ένα παράξενο γράμμα από έναν άγνωστο Ινδό υπάλληλο το οποίο αποτελούνταν από δέκα σελίδες με 120 υποθέσεις πάνω στον απειροστικό λογισμό, τη θεωρία των αριθμών και άλλα μαθηματικά πεδία. Ενώ ετοιμαζόταν να το απορρίψει σαν έργο τσαρλατάνου, όταν το έδειξε στο συνεργάτη του [I][B]Τζων Λίτλγουντ [/B][/I] κατέληξαν κι οι δυο στο συμπέρασμα ότι: [I]πρέπει να είναι αληθινά , διότι εάν δεν ήταν αληθινά κανείς δε θα είχε τόση φαντασία για να τα επινοήσει."[/I].
Σίγουροι λοιπόν πως είχαν ανακαλύψει μια σπάνια μαθηματική ιδιοφυία οι [I][B]Χάρντυ[/B]*** [/I]και [[I]B]Λίτλγουντ [/B][/I]τον προσκάλεσαν το 1914 στο Καίμπριτζ φροντίζοντας να του εξασφαλίσουν θέση στο πανεπιστήμιο . Έκτοτε ξεκίνησε μια μακροχρόνια αποδοτική συνεργασία του Ραμάνουτζαν με τους 2 Βρετανούς μαθηματικούς.Το εξαιρετικά γόνιμο μυαλό του επινοούσε διαρκώς πρωτότυπα μαθηματικά θεωρήματα αλλά λόγω της έλλειψης συστηματικής μαθηματικής εκπαίδευσης αδυνατούσε να τα αναλύσει.
Εκτός από μαθηματικός ήταν επίσης φημισμένος αστρολόγος και καλός ρήτορας. Ενα αγαπημένο του θέμα διαλέξεων ήταν [I]" ο Θεός, το Μηδέν και το Άπειρο".[/I]
¨Εγινε μέλος της Βασιλικής Μαθηματικής Εταιρείας και μέλος του Trinity College το 1918.
Δεν έπαυε όμως να είναι ένας ξένος σε μία αφιλόξενη για τις συνήθειες του χώρα(που βρισκόταν και σε εμπόλεμη κατάσταση , μεσούντος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου)
Οι δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει με το κρύο βρετανικό κλίμα και το ότι έπρεπε να μαγειρεύει μόνος του για να τηρήσει την αυστηρά χορτοφαγική δίαιτα που του επέβαλλε η βραχμανική του καταγωγή επηρέασαν σοβαρά την υγεία του και τελικά αρρώστησε από φυματίωση η οποία τότε ήταν μία ανίατη νόσος.
Επέστρεψε στην Ινδία τον επόμενο χρόνο και όντας σοβαρά καταβεβλημένος από την αρρώστια νοσηλευόταν για μεγάλα χρονικά διαστήματα, αλλά δεν έπαψε ποτέ να ασχολείται με τα μαθηματικά. Πέθανε στις [I][B]26 Απριλίου του 1920 [/B][/I]σε ένα σανατόριο του Μαντράς.

[I]***¨Οταν κάποτε ο Χάρντυ ρωτήθηκε ποια ήταν η μεγαλύτερη συνεισφορά του ιδίου στα Μαθηματικά απάντησε : " Η ανακάλυψη του Ραμάνουτζαν" (!)[/I]

@@@ Σύμφωνα με τον Χάρντι το ταλέντο του Ραμάνουτζαν ήταν της κλάσης των Όιλερ, Γκάους, Νεύτωνα και του Αρχιμήδη.

&&& Οι Αριθμοί των Ταξί (Taxi Numbers): Αριθμοί των ταξί στα μαθηματικά, είναι οι αριθμοί που συμβολίζονται, Ta(n) ή Taxicab(n), και ορίζονται ως εξής: ο μικρότερος αριθμός ο οποίος μπορεί να εκφραστεί ως το άθροισμα δύο θετικών αλγεβρικών κύβων, με n διαφορετικούς τρόπους. Το όνομα προήλθε από ένα περιστατικό που συνέβη στους μαθηματικούς Γκόντφρεϊ Χάρολντ Χάρντι και Σρινιβάσα Ραμανούτζαν. Ο Χάρντι γράφει:
« Θυμάμαι μια φορά που πήγαινα να τον επισκεφτώ στο Putney επειδή ήταν άρρωστος. Είχα πάρει ένα ταξί με το νούμερο 1729 και σχολίασα πως ο αριθμός αυτός μου φαινόταν αρκετά βαρετός και πως ήλπιζα αυτό να μην αποτελούσε κάποιον άσχημο οιωνό. "Όχι", μου απάντησε "είναι ένας πολύ ενδιαφέρων αριθμός, είναι ο μικρότερος αριθμός που μπορεί να εκφραστεί ως το άθροισμα δύο κύβων με δύο διαφορετικούς τρόπους."
Οι 2 διαφορετικοί τρόποι που ανέφερε ο Ραμανουτζάν είναι:
1729 = 9στον κύβο + 10στον κύβο
1729 = 1στον κύβο + 12στον κύβο

[B]Όπως επισήμαινε ο Χάρντι στα γραπτά του, ο Ραμανουτζάν, πέρα από το εντυπωσιακό γεγονός ότι ήταν πλήρως αυτοδίδακτος, λειτουργούσε διαισθητικά. Ο Χάρντι, ο Λίτλγουντ και οι υπόλοιποι μεγάλοι μαθηματικοί της περιόδου ήταν στυγνοί ορθολογιστές. Ένθερμοι υποστηρικτές της μαθηματικής απόδειξης και της αυστηρότητας, αποζητούσαν λύσεις σε περίπλοκα προβλήματα μέσω μιας συγκεκριμένης λογικής και μεθοδευμένης πορείας σκέψης. Από την άλλη, ο Ραμανουτζάν λειτουργούσε ως επί το πλείστον διαισθητικά. Ήταν ένας βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος που είχε μάθει να εμπιστεύεται το ένστικτό του. Όπως υποστήριζε, οι αριθμοί μιλούσαν στην ψυχή του κι δίχως να ξέρει ακριβώς το λόγο, οι λύσεις και οι καινοτόμες ιδέες του έρχονταν αβίαστα....[/B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-04-2010