Μέσα στη ζάλη του ονείρου μου

Δημιουργός: Lamogio20, ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τώρα ο ήλιος γέρνει πάνω στο κύμα
τον κοιτάς μες τα μάτια όπως κοιτάς
την μάνα σου στα μάτια.
Πέφτει αργά ο ήλιος σα να μου λες:
"κράτα το χέρι μου φιχτά και μιλησέ μου
στο αυτί με την καυτή ανάσα σου....
Μη σταματάς να μου μου μιλάς, ο ήλιος
χάνεται, σα να θέλει η θάλασσα
να τον κάνει μια χαψιά...
Πάρε την πλεχτή ζακέτα που μου 'ραψε
η μάνα μου και τυλιξέ με απαλά...
Κάνει τόσο κρύο που θέλω να χαθώ
στην ζεστή σου αγκάλη σαν το παιδί
που ψάχνει την αγάπη..."
Αλήθεια, κανε με να νιώσω παιδί για
να κάνω τους άλλους να γελούν
και να μην τους φορω την μάσκα
της χαρμολύπης...
Κάνε με να γελώ...
Αχ, τόσο ωραία είναι που σ'έχω
αγκαλιά στον βράχο και ο ήλιος χάνεται
τοσο μελαγχολικά, σαν τα μάτια σου...
Λόγια μικρά, λόγια απαλά σαν το
απαλό σου δέρμα που τ'ακουμπώ και
ανατριχιάζεις από λαχτάρα για δικαίωση.
Πόσο με κάνεις να πονώ...
Ειναι πόνος γλυκός, πόνος που σε καταλαβαίνει
ότι ψάχνεις την αλήθεια του ήλιου για να κρυφτείς.
Και τώρα πρέπει να φύγω, σαν τις σκιές
που χάνονται στο απέναντι στενό...
Μη ξεχνάς, θα σ'αγαπώ ακόμα κι αν είμαι μακριά σου...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-04-2010