Στο παράλογο,στο πουθενά

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Στο παράλογο,στο πουθενά</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Στο παράλογο,στο πουθενά</b><p>Δημιουργός: Evita[Iris], <i>εVα</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Πάνε μέρες που οι φωτογραφίες έπαψαν πια να με παρηγορούν.Όλα είναι εδώ και όλα έχουν χαθεί<br />
Οι φτέρνες μου πατάνε σε σκληρά βότσαλα, ματώνουν. Ψάχνω να βρω το πουθενά.<br />
Κάπου στο πουθενά θα 'σαι και εσύ. <br />
<br />
Ψάχνω σ'όλη την πόλη.Στους γκρίζους τοίχους,στους μαύρους ουρανούς,στις επαναστατικές αφίσες<br />
στα βυζαντινά απομεινάρια,στα μπαρ που βρωμάνε σαπίλα και καπνό.<br />
Μου φαίνεται -μερικές φορές- ότι είσαι ένας κύκλος καπνού, ένα τσιγάρο τελειωμένο.<br />
Μα μετά χάνεσαι.Τόσο απλά.Εμένα ποιος με σκέφτηκε;<br />
<br />
Κοιτάζω στα άδεια βλέμματα των περαστικών,στα σβησμένα μάτια των περιθωριακών.Είσαι παντού και πουθενά.Είναι κάτι φορές που σαν να σε αντικρίζω στο ασπράδι ενός περαστικού.Ψέματα,ψέματα,ψέματα! το μυαλό μου παίζει παχνίδια.Γιατί;<br />
<br />
Πάνε μέρες που το ποτό έχει τελειώσει, το νερό έχει στερέψει και το πάτωμα δεν είναι λείο και μαλακό.Σκλήρυναν οι καιροί και τα υλικά.Καρφιά παντού, αίμα στα χέρια μου.Σαν να πιάνω διαρκώς σπασμένα γυαλιά.Ένα ασθενοφόρο.Όχι,δεν θέλω! Εγώ εσένα αναζητώ,ακόμα.<br />
<br />
Ψάχνω στα περιοδικά,σε γυναίκες που χαμογελούν πονηρά.Σε πολιτικούς με ξεφτιλισμένα χαμόγελα,σε διάσημους άσημους. Και τότε,σαν να μου κλείνεις το μάτι από ένα άρθρο της εφημερίδας, σαν να μου λες καλημέρα με το βλέμμα το δημοσιογραφίστικο.Και ξαναχάνεσαι,όπως ήρθες.Ονειράτο αστοχισμένο.Ποίημα μισοτελειωμένο,άρθρο βουβό.<br />
<br />
Κοιτάζω έξω από το παράθυρο, στις στάλες της θολής βροχής, στις λακούβες του πεζοδρομίου,στα ρυάκια του νερού.Το βλέμμα το δικό σου σχηματίζεται,και η βροχή γίνονται δάκρυα στα αξέχαστά σου μάτια, και εξαφανίζεσαι,αερικό ύπουλο,δαιμόνιο.Απάτες!Γιατί δεν με λυπάται κανείς πια;<br />
<br />
Ανοίγω τα βιβλία τα ποιητικά-ξένων και ελλήνων δημιουργών.Μέσα στα πονήματα αυτά ξεπηδάς εσύ,οι λέξεις σε ξετυλίγουν,σε γδύνουν.Είσαι μια άμορφη μάζα χωρίς πρόσωπο και περίγραμμα,εντούτοις το ξέρω πώς είσαι εσύ.Οι λέξεις δεν λένε ποτέ ψέματα,είναι πάντοτε αναμνήσεις των δικών μας καημών.Ρίχνεις έναν χορό, σαν να παίζεις μαζί μου, και φεύγεις.Αξιοπρεπέστατα, όπως ήρθες.<br />
<br />
Το κουδούνι! Οι φίλοι, οι συγγενείς.Ψέματα,ψέματα,ψέματα! Εγώ δεν θέλω να συνδεθώ με κανέναν από τον κόσμο των ζωντανών νεκρών.Μόνο εσένα αναζητώ...<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-04-2010</td><td valign=top></td></table><br />