Εφιάλτης

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Γονατίζω στη γη που με γέννησε
όπως θα’ πρεπε χρόνια πιο πριν,
Ορφανή από μάνα και κύρη.
Ο Θεός που το βιος μου μηδένισε
προσευχή μου γυρεύει κι αμήν.
Μα οι λέξεις μου’ στήσαν τσαντίρι.

Ποιος να μπει, ποιος να μείνει απ’ έξω;
Ποιος δεν έζησε πόλεμο εδώ;
Και μετά σαν του τάφου η σιωπή
μου σφραγίζει τα χείλη να αντέξω,
με το ζόρι μετρώ το εμβαδό.
Μια πατρίδα σταλιά κι (όμως) όλη ντροπή.

Καταπίνω τον πόνο, σκυμμένη
ματωμένη απ’ το χώμα η παλάμη.
Οι νεκροί μου ζητούν να ανοίξω
τη ζωή σ’ ένα μνήμα που τρέμει.
Και δικό τους ζητούν κάθε δράμι
απ’ το αίμα που θέλουν να ρίξω.

Το τσαντίρι μου τρίζει και γέρνει
ο θεός μου αέρας και φόρα.
Σε μια γη μοιρασμένη που αντέχει
τον εχθρό νικητή να τον σέρνει.
Η αλήθεια φτηνή κι αιμοβόρα.
« Ο Εφιάλτης μας τέλος δεν έχει».

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-05-2010