Το λυχναράκι

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το λυχναράκι που μας φέγγιζε σβηστό,
ίχνη λαδιού έχουνε μείνει στο τραπέζι.
Κι εγώ που χρόνια ένα τέλος παριστώ,
την τελευταία μας σκηνή βλέπω να παίζει.
Μνήμες ασπρόμαυρες σα φιλμ εποχικό,
χάλασε αγάπη μου, το πλάνο το αρχικό.

Γύρω σκοτάδι τόσο, όσο επιθυμώ
μικρά σημάδια στο χαρτί από μελάνι.
Δεν είσαι εδώ μα σ’ ανταμώνω με θυμό,
εύθραυστο πρόσωπο από ατόφια πορσελάνη.
Μες τις παλάμες τα κομμάτια ένα σωρό
πάζλ τα λόγια και την άκρια που να βρω.

Ξέρεις εγώ, ήμουν μια σπίθα στη φωτιά
κι εσύ ήσουν ξέρεις το αναμμένο μου το σπίρτο.
Κι αυτά που βλέπεις- ή δεν βλέπεις- τα χαρτιά
όλη η ζωή μου απλωμένη σ’ ένα στίχο.
Κι ας μη με διάβασες κι ας με έκαψες μονάχα
φως μια σταλιά, κάθε βραδιά ήθελα να’ χα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-05-2010