Δεν αντέχω άλλο να πονάω

Δημιουργός: Kostas Houston, Κωνσταντίνος Φ. Βελιάδης

CDR

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μου λείπεις όταν έχει λιακάδα κι όταν βρέχει.

Όταν ο ήλιος είναι στον ουρανό ή στη ψυχή μου.

Aν βρέχει μέσα μου ή αν η βροχή τρυπάει το δέρμα.

Στον οργασμό της άνοιξης, στη νάρκη του χειμώνα.


Σε θέλω κοντά μου στις μεγάλες μου στιγμές

και όταν δε θέλω να με δει ανθρώπου μάτι.

Στις σπάνιες εκρήξεις της ευφυΐας μου.

Και στον ανεξερεύνητο βυθό της βλακείας μου.


Θέλω να περπατήσουμε σε ανθισμένους κήπους

και να χαθούμε μέσα σε ατέλειωτες ερημιές.

Όταν η πανσέληνος βασιλεύει στον ουρανό

ή όταν έχει χαθεί πίσω από τα σύννεφα.


Να δω μαζί σου τη δόξα του ηλιοβασιλέματος

πάνω από το πέλαγος η πίσω από ουρανοξύστες.

Να κολυμπήσω μαζί σου στις γαλάζιες μου θάλασσες

Ή στις λίμνες που έβλεπες από το παραθυρό σου.


Θέλω να σε κοιτάω σιωπηλός να χαμογελάς

Και όταν κλαις να σκουπίζω τα δάκρυα σου.

Να μοιραστώ μαζί σου όλες τις χαρές μου.

Και απλά να ακουμπήσω απάνω σου όταν λυπάμαι.


Έλα όταν ο βρυχηθμός της μοναξιάς με ξεκουφαίνει

Στάσου δίπλα μου όταν είμαι μέσα στο πλήθος.

Που είσαι τα σαββατόβραδα που θέλω να βγω;

Και τα χαράματα που γυρνάω σπίτι ολομόναχος;


Εσένα θέλω να βλέπω πριν κλείσω τα μάτια μου.

Μετά λευκοντυμένη να ομορφαίνεις τα ονειρά μου.

Να ξυπνάω νωχελικά το πρωϊ στο πλάϊ σου

τρυφερά να σε φιλάω και να σου λέω καλημέρα.


Γράφω αυτό το ποιήμα και μέσα μου πονάω

γιατί θα ήθελα να είσουν εδώ για να στο διαβάσω.

Γιατί αισθάνομαι ότι όλα ανεκπλήρωτα θα μείνουν.

Δυνατές επιθυμίες που θα κάψει η φλόγα της άρνησης.


Αυτό το ποιήμα θα μπορούσε να μην τελειώσει ποτέ

Είναι τόσα που έχω φανταστεί για σένα.

Όσο πιο πολύ γράφω τόσο πιο αφόρητα μου λείπεις.

Εδώ σταματάω δεν αντέχω άλλο να πονάω.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-05-2010