στέκει πιστή σαν Πηνελόπη

Δημιουργός: giannis0911, X.Ι

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Και να που νόμιζα πως πίσω θα γυρίσεις
μα τώρα εσύ μονάχο μ’ έχεις αφημένο
με της ελπίδας τα πανιά σχισμένα
απ’ των ανέμων τις μεγάλες έριδες

Μόνος να οδοιπορώ στη χέρσα γη που έχεις αφήσει
του κάκου εγώ εδώ να περιμένω
με χείλη πια στεγνά και στερεμένα
δίχως σταγόνα απ’ τους μεγάλους έρωτες

Κάτω απ’ το στέρνο μου απέραντη σιωπή ο φόβος
μικρό αγκάθι με πελώρια σκιά με ζώνει
κι ούτε ένα δέντρο σπλαχνικό να πιάσω
κλαδί αγάπης απ' τα φύλλα της ελπίδας

Έσβησε ο ήλιος απ’ δάκρυ που μου άφησε ο πόνος
θρήνο σηκώσανε τα μαύρα της αγάπης περιστέρια
δεν θ’ ανατέλλει πια των οραμάτων σου η σελήνη
στο ραγισμένο κρύσταλλο που ζούσε η μορφή σου

Μέσα στις φλέβες μου κυλάει ο διάλογος της νύχτας
κενολογίες βυθισμένες πνίγονται οι σκέψεις
στο δηλητήριο απ’ το κεντρί της μνήμης καρφωμένο
κι απ’ τη πληγή που αιμορραγεί αγάπη εγώ πεθαίνω

Η λογική σαν τιμωρία με δυό χέρια ματωμένα
κόβει το μίσχο που ανθίζεις στη καρδιά μου
όπως ο πάγος που χτυπάει τα μπουμπούκια
που η μοίρα έριξε στο χώμα παγωμένα

Κι εκεί που νόμιζα πως πίσω θα γυρίσεις
στο χέρι ο πόνος μ’ ένα βρόγχο περασμένο
στου ποτηριού το πάτο πνίγει την ελπίδα
μιάς αγάπης όπου άδειασε ο χρόνος

Πλάνη το μήνυμα των αστεριών καρδιά μου
με ξεγελάσαν οι μαντείες των τσιγγάνων
σε καρτερούσα ολονυχτίς με άγρυπνο το μάτι
κι αντί για σένα καλημέρα μου ‘πε η μοναξιά μου

[B]Μια θλίψη είναι το φως για όλους εκείνους
όπου πενθούν τους ίσκιους τους ντυμένοι
μα ωστόσο η γύρη της ζωής που άγγιξε τα χέρια
στέκει πιστή σαν Πηνελόπη , το γόνιμο του Οδυσσέα Βλέμμα να προσμένει[/B][/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-05-2010