Περί πόνου και περί αγάπης

Δημιουργός: alma libre_172

Για τον Νίκο...που έφυγε νωρίς...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Mε πονάς
Όταν το άγγιγμά σου παίρνει την όψη ενός φαντάσματος στη μνήμη μου.
Με πονάς
Όταν το λιβάδι των ματιών σου στέκει εμπρός στην άβυσσο της σιωπή τους.
Σε φωνάζω.
Αλλά εδώ δεν υπάρχει τίποτα πια.
Τίποτα πια από σένα.
Μονάχα ένα ρούχο, ένα πουκάμισο, κι αυτό ξεχασμένο μέσα στην άδεια ζήση μου.
Τίποτα εδώ από σένα.
Μονάχα μια φωτογραφία, για να θυμίζει στους αγνώστους τα ξένα της ζωής τους.
Το όνομά σου το φόρεσαν άλλοι,
και την καρδιά σου την πήρε ο ήλιος για να την κάνει δώρο στη σελήνη.
Ένα τριαντάφυλλο, ένα χάδι και ένα ψάθινο καπέλο.
Και οι δείκτες του ρολογιού βαδίζουν μπροστά ολοένα.
Με πονάς
Γιατί η ψυχή σου έχει γίνει σκοτεινή σκια και χαίρεται να με βασανίζει
Με πονάς
Γιατί τα δάκρυά μου έχουν γίνει νερό να ξεδιψάς τα πάθη σου και τα κριματά σου...
Σιωπή.
Άδειο το κορμί, άδεια η μνήμη, όλα άδειασαν από χρώμα και ζωή.
Και όμως η ζωή συνεχίζεται.
Ο ήλιος ανέτειλλε ακόμα μια μέρα.
Μια ηλιαχτίδα πέρασε τις κλειστές κόγχες των ματιών μου και με τύφλωσε.
Μα ύστερα η νυχτερίδα της θλίψης πέρασε ξανά από πάνω μου σκούζωντας και χτυπώντας τα απαίσια φτερά της...
Αν τρίψω το λυχνάρι του παραμυθιού μας και κάνω μια ευχή θα ξαναγυρίσεις;
Αν φορέσω τα φτερά μιας νεράιδας θα με φέρουν στον κόσμο σου;
Αν δελεάσω τον όφι με ένα κατακόκκινο μήλο θα με αφήσει να περάσω την πόρτα της Εδέμ;
Το ρολόι χτύπησε μεσάνυχτα.
Σε φωνάζω.
Λένε πως τούτη είναι η ώρα των φαντασμάτων.
Θέλω να σε ρωτήσω...
Από τι φτιάχτηκε τούτος ο κόσμος; Από πόνο ή από αγάπη;
Η απάντηση γραμμένη στον καθρέφτη μου.
Μα δεν αντέχω να τη διαβάσω.
Καλύπτω με τα χέρια μου τα μάτια μου και ύστερα τυλίγομαι ξανά στο σεντόνι του πόνου μου.
Γιατί σ' αγαπώ.
Και μου λείπεις....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-05-2010