Απόπειρα δεύτερη - απογοήτευση Δημιουργός: Eugenios Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Το φράγμα έσπασε ξανά.
Το κακό, χείμαρρος σωστός πλημμύρισε για πολλοστή φορά την φουρτουνιασμένη πόλη.
Παρά τις υποσχέσεις και τους όρκους, το φράγμα έσπασε και η ζωή με βρίσκει τώρα στο σκοτάδι.
Στα τυφλά, προσπαθώ να βρω το δρόμο μου.
Ψαχουλεύω κουφάρια, απομεινάρια παντοτινά, θύματα μοναδικά σε κάθε μάχη.
Επίορκος τριγυρνώ ανάμεσά τους, και χτίζω φράγματα που διαρκούν όσο και οι ελπίδες σε έναν πόλεμο μάταιο εξ΄ αρχής,
με μόνη σιγουριά αυτήν του Θανάτου.
Ο γέροντας που είχα κάποτε βοηθήσει, απλόχερα μου έδωσε τη συμβουλή του και με προειδοποίησε:
κάθε φορά, που μια υπόσχεσή σου καταπατείς, μαχαιριά στην ψυχή σου χαρίζεις δώρο σκληρό.
Ένα παιχνίδι του διαβόλου με σίγουρη νίκη, και αλίμονο σε αυτόν που αβίαστα λαμβάνει μέρος.
Έχω συνηθίσει πια δίχως λογισμό και δίχως σκέψη μαχαιριές να χαρίζω στην ψυχή μου.
Με αγωνία αλησμόνητη να μετρώ κάθε φορά τα κορμιά που έρχονται σε επαφή με τα κρύα μου χέρια.
Και κάθε φορά να τα παρατώ ξέροντας πολύ καλά πως δεν έχει νόημα κανένα.
Πού με οδηγούν άραγε τα βήματά μου;
Με ένα βαρύ πέπλο να μου καλύπτει τα μάτια, συνεχίζω να περπατώ σκυφτά,
ξυπόλητος πάνω στη γη, και σκοντάφτοντας σε μνήμες προδομένες από το χτες.
Με μια σκιά να με ακολουθεί σε κάθε βήμα,
προσπαθώ να προφυλαχτώ από τη δυσοσμία των νεκρών ψυχών και από τα σκληρά και δίκαια λόγια του αέρα,
που ακατάπαυστα και δίχως λύπηση εισβάλλουν στο μυαλό μου.
Απλώνω τα χέρια απελπισμένος να βρω στήριγμα, συναντώ μια πόρτα.
Είναι η ίδια που συνάντησα και την τελευταία φορά και ξέρω τι κρύβεται πίσω της.
Σε μια στιγμή θάρρους την άνοιξα και τόλμησα να κοιτάξω.
Εκείνη τη στιγμή στη θύμησή μου, σμιλεύτηκε παντοτινά από τον τρόμο της στιγμής, μια σκάλα να διαγράφεται στο φέγγος του χρόνου.
Ποτέ δεν την ακολούθησα, γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να μαντέψω που οδηγεί:
στη λύτρωση ή στην καταστροφή;
Νύχτες πολλές αγόρασα προσπαθώντας μες στο βάλσαμο του ονείρου να ξεδιαλύνω μέσα μου, αν πράγματι είναι δύο οι πιθανοί προορισμοί ή ένας και αυτός.
Αν τελικά μόνη λύτρωση είναι η καταστροφή.
Μα δεν τα κατάφερα και έτσι ποτέ δεν πέρασα το κατώφλι της.
Δε θα το κάνω ούτε τώρα.
Ένα βήμα πίσω και υποχωρώ συνεχίζοντας την περιπλάνησή μου μέχρι να σπάσει κάποιος από τους κρίκους της αλυσίδας και ελευθερωθώ.
Προσπαθώ να σώσω ότι μπορώ μέσα μου, μαζεύοντας συνάμα όνειρα και λάσπη για το επόμενο φράγμα,
και δίνοντας, αλίμονο, νέες υποσχέσεις.
Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-06-2005 | |