ακατάπαυστα

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

νιώθω φορές πως είναι οι λέξεις μου δεντράκια
που προσπαθώ να τα φυτέψω μέσα στην έρημο.
μα δεν μεμψιμοιρώ , μήτε και τ’ ονομάζω μάταιο κόπο.
γιατί αν τύχει έστω κι ένα να ριζώσει
βρίσκοντας κάτω από την άμμο μια φλέβα υπόγεια νερού
ή ένα αθέατο στα μάτια των θνητών, ποτάμι
μπορεί κάποτε να θάλψει κάτω απ’ τον ίσκιο του
κάποιον προσκυνητή, ή κάποιον οδοιπόρο
ή κάποιο καραβάνι, που έχει χάσει τον δρόμο του.

νιώθω φορές πως οι στίχοι μου όλοι
είναι διάσπαρτα ,κάτω απ’ τα σύννεφα, ανώφελα άστρα
ανίκανα να πλοηγήσουν ασφαλώς τα πλεούμενα
έτσι αόρατα που είναι, κι ασύλληπτα από τους αστρολάβους.
όμως αν έστω κι ένα κάποτε μπορέσει να τρυπήσει την ομίχλη
-κάποιος αυγερινός ή κάποια από τις άρκτους-
αν έστω κι ένα καραβάκι βοηθηθεί
να βρει τον δρόμο τον σωστό κοιτάζοντάς το
θα έχω επιτελέσει στο ακέραιο το χρέος μου.

νιώθω πολλές φορές πως είναι η … «ποίησή» μου
χείμαρρος ταγμένος να κυλά μόνο τους μήνες τους χειμερινούς
και να στερεύει όταν τριγύρω του ακμάζει ο ήλιος
με δίχως κοίτη ακόμη σταθερή, με δίχως στέρεες όχθες
και δίχως σαφή προορισμό -μια θάλασσα, ή κάποια λίμνη λόγου χάρη-
κι όμως εγώ πως νιώθω να κυλά μ’ ορμή
μέσα μου κι ακατάπαυστα;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-05-2010