Σύμβασις ορισμένου χρόνου 2 Δημιουργός: La Petite, ΧΙΩΤΗ ΣΩΤ. ΕΙΡΗΝΗ Η αρχή του κακού.... Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info ΣΥΜΒΑΣΙΣ ΟΡΙΣΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ 2 (η αρχή του κακού...)
ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟ ΔΗΜΟ Φ...
Μπαίνω μέσα στο κτήριο παρατηρώντας τις διάφορες ανακοινώσεις στους τοίχους και προσπαθώντας να βρω που θα ρωτήσω για τη θέση που έχει προκηρυχθεί και που θα κάνω την αίτησή μου. Δε θυμάμαι αν έπεσα κατ' ευθείαν επάνω στο "12" στο γραφείο της ή αν με οδήγησαν σ' αυτή. Πάντως από τις πρώτες στιγμές διέκρινα έναν άνθρωπο ανοργάνωτο και χύμα (πράγμα που αποδείχτηκε περίτρανα στη συνέχεια και λειτούργησε ως μπούμερανκ εις βάρος μου φυσικά..)
Αφού μου έδωσε τα χαρτιά για να κάνω την αίτηση, έλαβε χώρα ο εξής διάλογος με την "Κυρία" με την οποία έπρεπε να συνεννοηθώ - τρόπος του λέγειν συνεννόηση - :
- Θα προσθέσω από κάτω στην αίτησή μου και τα υπόλοιπα προσόντα που έχω (δηλαδή Αγγλικά - Γαλλικά κ.λ.π.) ή όχι; γιατί πριν λίγες μέρες στην Ανάβυσσο δεν με άφησαν να συμπληρώσω στην αίτηση παρά μόνο τα απαραίτητα από την προκύρηξη!
- Ναι να βάλετε ότι έχετε...
- Κι εγώ νομίζω ότι πρέπει να συμπληρωθεί αυτό το πεδίο, γιατί αλλοιώς πως θα συμπληρώσω την αίτηση... και πως θα ξεχωρίσει ο ένας υποψήφιος από τον άλλον; πως θα φαίνονται τα προσόντα του καθενός; τα οποία προσόντα εγώ τα έχω, της λέω αφελέστατα και χωρίς να φανταστώ ότι η κομπλεξικιά θα το θεωρήσει προσβολή για τα δικά της (ανύπαρκτα) προσόντα και θα αντεπιτεθεί πάραυτα!!
- Το αν τα έχετε ή δεν τα έχετε εσείς το ξέρετε... μου απάντησε απότομα!!!
Την κοίταξα αποσβολωμένη καθώς δεν περίμενα την αναπάντεχη αυτή επίθεση και συνέχισα να συμπληρώνω την αίτηση, προσπαθώντας να μη δώσω σημασία στο φανερά ενοχλημένο ύφος της...
Καθώς θυμάμαι τώρα, κάποιο από τα δικαιολογητικά μου δεν ήταν επικυρωμένο, από τα δεκάδες που σου ζητάνε προκειμένου να καλύψεις για λίγο καιρό μια ψωροθεσούλα σε κάποια δημόσια υπηρεσία (και για την οποία θα αμοιφθείς με ψίχουλα). Της λέω: που μπορώ να το επικυρώσω αυτό;; ( προφανώς κάποιο χαρτί μου είχε ξεφύγει και μέσα στις τόσες αιτήσεις που έκανα εκείνη την εποχή, μέσα στο άγχος και τρέχοντας από υπηρεσία σε υπηρεσία - τότε είχα φτάσει και μέχρι την Ανάβυσσο για να κάνω αίτηση σε κάποια άλλη υπηρεσία - δεν το πήρα είδηση και έμεινε χωρίς επικύρωση.. ).
- άστο μωρέ μου λέει, στάση ενδεικτική του πέρα βρέχει και της ανοργανωσιάς με την οποία αντιμετώπιζε όλη τη δουλειά της, είκοσι χρόνια βολεμένη εκεί μέσα, δε πειράζει ας μείνει έτσι και θα το βάλω εγώ μαζί με τα άλλα τα χαρτιά σου..
Εγώ με το φόβο μη παρουσιαστεί κάποιο κώλυμμα και χάσω την υποψηφιότητα (την οποία κατέλαβα τελικά από καθαρή τύχη - δεν έκανε κανείς άλλος αίτηση στον αριστοκρατικό αυτό δήμο για τη συγκεκριμένη θέση εκείνη την σαιζόν), επιμένω να βρεθεί ένας τρόπος να επικυρώσω το έγγραφο πριν καταθέσω την αίτηση...
Τελικά αφού περπάτησα πίσω από ΄κει που με άφησε το λεοφωρείο για είκοσι λεπτά περίπου και ξανά πίσω (το ΚΕΠ όπου μ' έστειλε για να επικυρώσω το χαρτί ήταν μακριά από το δημαρχείο και σε άλλη τοποθεσία) ξαναγυρίζω στο γραφείο της για να καταθέσω - επιτέλους- την αίτηση. Όπως διαπίστωσα αργότερα και η ίδια μπορούσε με μια απλή σφραγίδα να μου επικυρώσει το χαρτί ή πολύ απλά να με στείλει ακριβώς στο διπλανό γραφείο όπου η ιδιαιτέρα του Δημάρχου έκανε σχεδόν καθημερινά αυτή τη δουλειά. Αλλά προφανώς ούτε που πέρασε από το γραφειοκρατικό κεφάλι της αυτή η απλή ενέργεια, τη δεδομένη στιγμή (εγώ η ίδια αργότερα επικύρωσα πάρα πολλά έγγραφα με μια απλούστατη διαδικασία...)
Τέλος πάντων της δίνω την αίτησή μου και ρωτάω το πλέον αυτονόητο πράγμα, το πρώτο που γίνεται σε όλες τις υπηρεσίες του δημοσίου, όταν ένα έγγραφο φτάνει και "εισέρχεται" σ' αυτές.
- Θα πάρω αριθμό πρωτοκόλλου;
Φυσικά ο αριθμός πρωτοκόλλου μου είναι απαραίτητος για να μπορέσω να έχω μια απόδειξη ότι πράγματι κατέθεσα εκεί κάποιο έγγραφο και για να μπορώ να παρακολουθήσω την πορεία του, ότι δεν πετάχτηκε στον κάλαθο τον αχρήστων, αμέσως μετά την αναχώρησή μου από την υπηρεσία για παράδειγμα, προκειμένου να καταλάβει τη θεσούλα κάποιος ημέτερος...
Τι το ήθελα!! Λες και της έβρισα τη μάνα παίρνει ένα μισοθιγμένο, μισό - τάχα μου δήθεν - θ' αστειευτώ τώρα ύφος (αλλά στην πραγματικότητα σα να την είχα ρωτήσει κάτι προσβλητικό!) και μου απαντάει:
- Φυσικά και θα πάρετε!! Δεν τις τρώμε τις αιτήσεις σας Δεσποινίς!!!
Αποσβωλομένη από την εκνευρισμένη αντίδρασή της την κοιτάζω, ούτε που θυμάμαι τι ψέλλισα και αφήνω στα γρήγορα την αίτησή μου προτού εκνευριστεί περισσότερο και από φόβο μη τυχόν και αρνηθεί να τη δεχτεί και βγαίνω αμέσως από το γραφείο της μισό απορημένη, μισο τρομοκρατημένη και ανακουφισμένη που τελείωσα την επαφή με μια μισότρελλη δημόσια υπάλληλο σαν κι αυτές που καθημερινά κάνουν τη ζωή του κοσμάκη δύσκολη στις δημόσιες υπηρεσίες. Δεν είχα πολυκαταλάβει τότε ότι επρόκειτο για τη μέλλουσα προϊσταμένη μου, που θα μου έκανε το βίο αβίωτο τους επόμενους μήνες.. θυμάμαι μόνο ότι όταν μου απάντησε τόσο απότομα και απρόβλεπτα την είχα κοιτάξει απορημένη και είχα σκεφτεί μέσα μου: "Δεν θα τα πάμε καλά μ' αυτήν... "
Έφυγα τέλος πάντων από το Δήμο έχοντας φυσικά ελάχιστες ελπίδες να καταλάβω τη θέση. Που να φανταστώ τότε ότι τα βάσανά μου μόλις άρχιζαν.... Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-05-2010 | |