Ένα παιδικό, βραδινό ποιηματάκι

Δημιουργός: poetryf

στην αδερφή μου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τρεμόσβηνε το φως ‘κείνο το βράδυ
συνωμοσίες μυστικές φτιάχναμε κι ήμασταν παιδιά.
Ήτανε λέει ο κόσμος το κρησφύγετο του φεγγαριού
και στη βεράντα η τέντα, το σπιτάκι για τα αστέρια.

Πόσο πιο απλά γεμίζαμε τις μέρες μας
με τους γονείς μας στη σκοπιά του κινδύνου
εμείς να παίζουμε κρυφτό από τον πόνο.
Ψάχναμε πόρτες στον ορίζοντα να μπούμε
μικρές οπές για τις ανάσες και τα ξέφρενα όνειρα.

Θυμάμαι, μου πήρες το χέρι και με τράβηξες στο σπίτι
κι όταν σε ρώτησα γιατί, είπες
«για να σε προστατεύσω από εκείνα που θα μάθεις..»

Ήμουν οκτώ τότε. Πέντε χρόνια παραπάνω εσύ.
Δεν καταλάβαινα και πολλά από αυτά που μου σιγοψιθύριζες τα βράδια.
Έπαιζα μοναχά με τις υποψίες μου διπλά παιχνίδια
να βγαίνω πάντα και για όλους η νικήτρια.
Μα ήταν αλλιώτικο το βράδυ εκείνο.

Έφερες μπρος σου ένα τετράδιο καινούργιο
κι άρχισες δειλά μα σταθερά να μου διαβάζεις
κάτι αθώα ποιηματάκια που με μάγευαν
«Να την, την κόρη του Νοτιά
με τα ξανθά μαλλάκια της και το πανώριο μπόι.
Χελιδονάκια ανέθρεψε στις φούχτες της και φέρνει…»

Πόσο πιο όμορφα μιλάνε τα παιδιά!

Ξέρεις, σιγά παραπατώντας, γοργά « σκουντουφλώντας», μεγάλωσα.
Κι άρχισα να μαθαίνω «εκείνο» και το «άλλο»
μέχρι που ήρθε η μέρα να γράφω εγώ για σένα αυτό το ποίημα.
«Να την, την κόρη του μπαμπά
και το παιδί της μάνας
να την, τη μια μου αδερφή που τη διπλολατρεύω…»
Δεν ξέρω αν ποτέ μπορέσω να στο πω ή να στο δείξω.
Ξέρω πως σίγουρα και εσύ
θυμάσαι ακόμα εκείνο το μονάκριβο βράδυ
σαν μια αλησμόνητη βόλτα στο ταξίδι που διαγράφουμε μαζί τόσα χρόνια.

Σ’ ευχαριστώ…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-05-2010