5.25-5.30

Δημιουργός: lady starlight

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το βράδυ μου το πέρασα τα αστέρια να κοιτάζω.
Μου φώναζαν κοιμήσου πια κι έλεγα δε νυστάζω.

Ξεκίνησα να βάζω πάλι λέξεις στη σειρά
αφού τη παρουσία σου την ένιωθα κοντά.

Γιατί ήξερα ψηλά πως είχες στρέψει τη ματιά σου.
Στα αστέρια αυτά που κρέμονται πάνω απ' τη γειτονιά σου.

Τα ένιωθες δικά σου ακριβώς όπως κι εγώ.
Γιατί με 'φέρναν δίπλα σου στον έναστρο ουρανό.

Κι έμμεινα να κοιτώ καθώς πλησιάζε η αυγή
τα σύννεφα του ορίζοντα σου μοιάζαν πιο πολύ.

Πέντε κι εικοσιπέντε μέχρι πέντε και μισή
το χρώμα τον ματιών σου στου ουρανού το θαλλασί.

Εκείνη τη στιγμή Θέε μου να πάγωνε ο χρόνος.
Να 'σπαγά το παράθυρο και πια δε θα 'μουν μόνος.

Θα πνίγονταν ο πόνος καθώς όλα θα πλημμύριζαν
με μπλε και γκρίζα κύματα που τόσο θα σε θύμιζαν.

Τα αστέρια μου ψυθίριζαν στίχους με τ' όνομά σου.
Μ' ένα "αντίο" μ' αποχαιρέτησαν κι ένα "άκου τη καρδιά σου".

Κι έφευγε η νυχτιά σου και χανόταν η στιγμή.
Ξεθώριαζαν τα χρώματα κι ερχόταν το πρωί.

Ο ήλιος πριν φανεί, άρχισα αγάπη μου να κλαίω.
Γιατί δε θα 'χα Αυγερινό τραγούδια να του λέω.

Μα κάτι τόσο ωραίο δε μπορεί έτσι αν χαθεί.
Απλά αλλάζει όνομα και παίρνει άλλη μορφή.

Οπότε να 'σαι κει, μέσα απ' τον ήλιο να μιλάς.
Να με τυφλώνει η λάμψη του καθώς χαμογελάς.

Κι αφού θα τριγυρνάς ολημερίς στον ουρανό
παίρνω αγκαλιά τη σκέψη σου και πάω να κοιμηθώ.

Μα κι έτσι θα σε δω το ξέρω πάλι στα όνειρα μου.
Στα γαλανά, στα πράσινα, στα γκρι, στα κίτρινα μου...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-05-2010