Το καραφλομπέκατσο Ιι

Δημιουργός: ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ

βλ. "Το καραφλομπέκατσο"

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σαν το γαλάζιο
τ' ουρανού
της θλίψης,
απλώνει η σκέψη
κάποιο απομεσήμερο,
καλοκαιριού
της πλήξης.
Χαμένος στο δάσος
των αναμνήσεων
σε γυρεύω
σαν το μωρό
που καρτερεί
το άγγιγμα της μάνας.
Αποκαμωμένος,
ξαπλώνω
κάτω απ την ιτιά
που κρέμονται
οι τελευταίες σου εικόνες.
Μια καραφλή μπεκάτσα
με φέρνει στο τώρα.
Την κοιτώ αδιάκριτα
και πάω να τη ρωτήσω
γιατί...;
Κι ύστερα σκέφτομαι
πως δεν μιλούν
οι μπεκάτσες.
Κάποτε ξύπνησα
μια λιπόθυμη κυρία
σφύριξε.
Κι εκείνη.
εκεινη,τι σου δωσε;
Σηκώθηκε,
και πήγε να καθαρίσει
το πρόσωπο της
απ τα φτερά της κεφαλής μου.
Και τώρα,και τώρα
που είναι;
Ψάχνει να με βρει,
ίσως να θέλει και την ουρά μου
είπε,και πέταξε μακριά...
Σηκώθηκα κι άρχισα να τρέχω
έξω απ' το δάσος των αναμνήσεων,
μήπως και προλάβω
να φύγω πριν με προλάβεις
και το πυκνώσεις...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-06-2010