μπορεί και να αρκεί

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δεν θέλω να μιλήσω για το πριν ή για το αύριο

Φοβάμαι πως και οι λέξεις έχουν πια σιγομαδήσει

Στην ποδιά της γυναίκας με το όνομα «Ζωή».

Κάποτε ρίχναμε εκεί μέσα άνθη μικρά τα όνειρά μας.

Κανείς δεν τα μάζευε ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε.

Κι όμως μια μέρα ριζοβόλησαν δυο αστέρια μες στο χώμα

Ένα για σένα και ένα για εμένα, να μας πουν

Πως λίγο φως κι αν δείξαμε στον κόσμο

Διπλό ο θεός μας το επιστρέφει .

Έβλεπα μόνο δυστυχή να περιφέρεται κι ανέραστο, το χρόνο

Σκυφτό σε μια πλατεία με τις λεύκες

και το λευκό τριγμό του ζευγαρώματος

Στα μάτιά του κρυμμένο.

Κι έπειτα πήρα από το χέρι την κυρά που αναπαυόταν στην αυλή της

Και της είπα «προχώρα, σαν μια ώρα μες στους δείχτες ενός ρολογιού».

Εσύ, με κοίταξες περίεργα αρχικά

κι ύστερα στ’ άλλο χέρι του φευγιού μου αγκιστρώθηκες

Με τη σιγουριά πως ίσως ένας τέτοιος χορός

Μπορεί και να μας βύθιζε στην αθανασία.

Σιωπηλοί και λαθραίοι απομακρυνθήκαμε

Με τη σιωπή μας στις τσέπες καλά φυλαγμένη

μαζί με κάτι ψίχουλα περιέργων επιφωνημάτων.

Μπορεί και να υπήρξαμε. Μπορεί.

Σαν ένα τόσο δα σημείο στη σφαίρα της πιθανότητας.

Κι αν όχι... Μου αρκεί που σ' αγάπησα...

μου αρκεί....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-06-2010