Εκτρωση

Δημιουργός: ppoppo

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[B][I]ΕΚΤΡΩΣΗ

Και γω που νόμιζα πως θά' σουνα δικό μου, μα μύριζ' η ανάσα σου θανάτου αρπαγή
το χέρι μου άγγιξε τον αργυρό σταυρό μου και στη καρδιά η εικόνα σου καρφώθηκε σπαθί.
Δυο κόσμοι ανάμεσα και γω να γονατίζω, μοιάζεις σταγόνα από μια διάφανη βροχή
ανυπαρξίας στάλα μες τα όνειρά μου, μα εγώ μ' αγάπη σε ονόμασα ''παιδί''.

Κι όμως ποτέ σου δε γεννήθηκες αστέρι, ποτέ δεν έλαμψες σε κόσμους σκοτεινούς
κει μέσα μου βαθιά πλανήθηκες κι αγέρι ήρθε κι αδιάντροπα σε πνίγει στους καπνούς
Γέμισε δράματα και δάκρυα ο δρόμος καθώς ξεκίνησες να ψάξεις να με βρεις
ποτάμια απόγνωσης σου βρέχουνε τα πόδια, ''μάνα'' σα φώναξες στο αίμα θα πνιγείς

Πώς νά' σουν άραγε σε χρόνους και ημέρες, νά' χες στα μάτια σου της θάλασσας νερά
και οι παλάμες σου πλεγμένες στις δικές μου, σχοινιά που κρέμονται τα κόκκινα φιλιά
Στα πεζοδρόμια ξαπόσταιναν οι τύψεις, ξέρεις πως έφταιξα για όλα μόνο εγώ
κάτω απ' τις πέτρες πήγα κι έκρυψα τα ίχνη, από τη θάλασσα συγχώρεση ζητώ.[/I][/B]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-06-2010