Αργα

Δημιουργός: zpeponi, Νικος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Καθώς συνεχίζεται αυτή η ζωή
και τα όνειρα παραμένουν μακρυνά,
να τελειώνουν με την πρώτη γροθιά,
νιώθω πως πάλι εφτασ’ η ώρα.

Καθώς με κοιτούν και δεν με βλέπουν
κι η ψυχή βυθίστηκε σε κρύα τήξη
και το βλέμμα έχει οριστικά ραγίσει,
ξέρω, το «σύντομα» θα γίνει «τώρα».

Πάλι θα πουν, αυτό δεν το περίμεναν
και θα τρίβουν τα μάτια τους με δέος,
θα φωνάζουν γιατρούς, εξορκιστές και δαίμονες,
μάγισσες κι ίσως μπράβους. Μα θα ΄ν’ αργά.

Αφού ξόδεψα σε λόγια χιλιάδες χρόνια,
που έπεσαν στην έρημο σα σταγόνα δειλή
και χάθηκαν προτού καν αγγίξουν τη γη,
νομίζω πως πρέπει πια να σιωπήσω.

Αφού με κοίταξαν μ’ ειρωνία και μίσος,
σα να ήμουν φυλακή κι αυτοί εχθροί μου
και σα να τους χρώσταγα τη φωνή μου,
αποφάσισα τους θρύλους να σιγήσω.

Πάλι άσχημες δικαιολογίες θ’ ανακαλύψουν
και θα συγκαλέσουν τάχα δίκαιες τιμωρίες.
Πόσες αδέξιες, ανάρμοστες ετυμηγορίες,
έτοιμες ν’ ακουστούν ξανά. Μα θα ΄ν’ αργά.

Αφού οι Κυριακές γίναν βαριεστημένες,
οι μέρες νύχτες και οι θάλασσες φωτιές
και ποτέ δεν με προσκάλεσαν σε γιορτές,
ήρθε η στιγμή ό,τι έκανα να σταματήσω.

Πάλι θα ορκιστούν πως ξαφνιάστηκαν,
θα σέρνονται, θα εκλιπαρούν, θα νοιάζονται,
οι πιο σοφοί στιγμές μαζί μου θα μοιράζονται,
θα εκστασιάζονται γλυκά. Μα θα ΄ν’ αργά.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-06-2010