Ονειρογένεση

Δημιουργός: poetryf

πεθυμιά μου...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πεθύμησες λες να σου μιλήσω
με εκείνα τα λόγια που σου μίλαγα παλιά
κοιτώντας σε στα μάτια.

Τότε, σκαρώναμε μαζί τα καλοκαίρια καταχείμωνα
και ξέραμε το πώς και το διότι
πιασμένος ο ένας απ’ του αλλουνού το βλέμμα.

Πεθύμησες λες να σου μιλήσω όπως τότες
για ήλιους αποβροχάρηδες στη μέση της νύχτας
και για φεγγάρια ολόγιομα βαμμένα με το αίμα της αγάπης.
Και ακόμα σε βλέπω να ψάχνεις μες στο χέρι μου πυρσούς
μήπως και πάλι εκπυρσοκροτήσεις τη σιωπή μες στο σκοτάδι.
Ακόμα σε ακούω, παιχνίδια να στήνεις κι αλυσίδες
για μια στιγμή, να σου μιλήσω όπως τότε
Όπως τώρα εσύ, με το ερωτομίλημα της πούλιας που εχάθη

Πεθύμησες λες να με ακούς να ονειρεύομαι
πάλι να τρέχω σε λειμώνες της λειψής μου εφηβείας
για’ σένα να’ βρω έναν γερό και ιδανικό Παράδεισο.
Γλυκά παράπονα της νιότης ,
να λες πεθύμησες
του τότε την απόληξη στο τώρα.

Κι εγώ;
Τι θες να κάνω εγώ που με σιωπές μεγάλωσα
του έρωτα τα βέλη, πιότερο μέσα μου να μπαίνουν
Να σε νιώθω;
Άσε με μόνο να κοιτάζω προς την Άβυσσο
μικρό πετάρισμα μαζί μου να σε έχω.

Κι ας μη μιλώ
περσότερο σ’ αγάπησα
κι απόλυτα λατρεύω τη μορφή σου.

Πεθύμησες λες...
πεθύμησα λέω την αγάπη σιωπηλά να σου υπαγορεύω
και δίχα ακούγοντας εσύ τις λέξεις σε σειρά να μου βαστάζεις
μέχρι να δεις ακέραιο το νόημα που βγάζουν
και να πειστείς πως είναι προτιμότερο και πιο αληθινό κανείς να σιωπά
την ώρα που το όνειρο γεννιέται.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-06-2010