Άνθρωποι

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Άνθρωποι</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Άνθρωποι</b><p>Δημιουργός: Medelegief, <i> </i><p><i> Καλημέρα σε όλους...</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Τώρα που είσαι ψηλά με τα φτερά σου ανοιγμένα διάπλατα,<br />
δες πως αγκαλιάζεις όλη την οικουμένη με τη σκιά τους,<br />
και δε σε νοιάζει για τις παλιές πληγές,<br />
που δεν κατάφερες να τις γιατρέψεις,<br />
μα δες πόσο καλά τις κρύβει το μέικ-απ. <br />
Και έτσι λησμονείς μέχρι να περάσουν οι καλές στιγμές.<br />
Μα θυμήσου.Για μια φευγαλέα στιγμή μόνο θυμήσου.<br />
Τότε που δεν είχες φτερά κι ήσουν  ένας άνθρωπος χωρίς φτέρα.<br />
Όπως ένα απλό μυρμήγκι εργάτης μες στο λιοπύρι του καλοκαιριού,<br />
κάτω από ιδρωμένα λυπημένα πρόσωπα κλεισμένα σε φυλακές από μπετόν,<br />
 δίχως διακοπές και ανέμελη ζωή.<br />
Τότε που απλά και μελαγχολικά περπάταγες ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους<br />
και απεγνωσμένα έκλαιγες, φωνάζοντας γοερά στον διπλανό σου ‘’κάνε με να ζήσω για πάντα ή σκότωσε με νέο’’ .Όλα αυτά χωρίς να ακούγεσαι.Διακριτικά στη σιωπή.<br />
Που κι εκείνοι δεν είχαν φτερά και σε περιφρονούσαν, είτε με άγνωστα αγγίγματα ή στιγμιαίες ματιές.Κι εσύ μέσα σου πονούσες.Ένιωθες το ανικανοποίητο να αναβλύζει  από παντού.Από τις κόγχες των ματιών, από τα κρύα χέρια, το λερωμένο πουκάμισο.<br />
Να φωνάζει για το ανέφικτο.Για το θάνατο, για τα κορμιά και τις ψυχές που δε μπορούν να γίνουν ένα χωρίς να πονέσουν.Για την σταθερά απομόνωση που ο καθένας κουβαλά μέσα του και την μεταβλητή που του φορτώνει ο άλλος. <br />
Μα αυτό που σε ρήμαζε ήταν οι γύρω άνθρωποι.Αυτοί που νόμιζες ότι σου άνηκαν και μπορούσες να αφέθεις πάνω τους όπως το φτερό στον άνεμο.Μόνο έτσι νόμιζες πως θα ταξίδευε η ψυχή σου και θα έβρισκε την ανέμελη και εφηβική αγαλλίαση της.<br />
Μα οι αγκαλιές τους σε βύθιζαν στην ταραγμένη θάλασσα των ματιών τους.Κι εσύ τους μισούσες ακόμα πιο πολύ.<br />
Μα τώρα όλα αυτά αποτελούν μια ανάμνηση , όπως και η ταπεινότητα σου.<br />
Τώρα που ‘χεις φτερά και είσαι ψηλά όλοι εσένα θαυμάζουν.<br />
Εσένα  κοιτάνε με μια αδέσποτη υποταγή. <br />
Αυτό άλλωστε σημαίνει άνθρωπος.Κοιτώ ψηλά.<br />
Κι εσύ το ξέρεις καλά για να έχεις αναγκαστεί να βγάλεις φτερά και να βάλεις τόσο μέιικ-απ.<br />
Το ξέρεις πως σχεδόν ποτέ δεν κοίταξαν κάτω τους για να δουν το μυρμήγκι, ούτε δίπλα τους για να δουν τον άλλον άνθρωπο, τον συνάνθρωπο τους.<br />
Τώρα που έχεις φτερά κι είσαι τόσο ψηλά,<br />
τους συγχωρείς όλους γιατί έγινες ο θεός τους ‘’εν μία νυκτί’’.<br />
Γιατί πάνε εκείνες οι μέρες που ήθελες  βρόχη για να ποτίσεις με αθανασία τις στιγμές σου.<br />
Τι ωραία να υμνείς το ονειροπαρμένο τώρα και να λησμονάς τον πόνο που θα έρθει,<br />
όταν δε θα μπορέσεις να ξεφύγεις από το θάνατο της πτώσης.<br />
Μα το μόνο που σε μέλλει τώρα είναι μη χάσεις τα φτερά σου και μη φύγει το μέικ-απ.<br />
Και απομείνεις πάλι ένας άνθρωπος χωρίς φτερά και μεικ-απ.<br />
Με τις πληγές σου εκτεθειμένες στην αδιαφορία των άλλων που έτσι όπως θα είναι αρπαγμένοι από την αιώνια λήθη τους,<br />
 θα συνεχίσουν να κοιτούν ψηλά, <br />
για τον επόμενο φιλεύσπλαχνο θεό τους.<br />
     <br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-06-2010</td><td valign=top></td></table><br />