Παλιές αγάπες

Δημιουργός: Stichanemi

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Οι παλιές αγάπες μου
στο πάνω ράφι της βιβλιοθήκης
να μαζεύουν τη σκόνη του χρόνου που τις κάνει σοφές.
Να παλιώνουν, όπως όμορφα παλιώνουν οι σελίδες των βιβλίων
που για χρόνια δεν έχουν διαβαστεί.
Όμορφες αγάπες, εξαντλημένες σε φιλμ
και βότσαλα μαζεμένα από ακτές που δεν θυμάμαι πια,
να στέκουν τώρα βουβές, περιμένοντας καρτερικά
το σπλαχνικό χέρι της νοσταλγίας να τις αναμοχλέψει.

Όμορφα που παλιώνουν οι περασμένες αγάπες…
Χωρίς τα πάθη και τα λάθη που κάποτε τις έθρεψαν.
Εξαγνισμένες και μόνες
σαν αμαρτίες εξομολογημένες στο θεό του Ανέφικτου.
Μια ανάμνηση μόνο και μια γλύκα
ακόμα και για αυτό που τότε έμοιαζε πικρό,
σαν αντίο αφημένο στον τηλεφωνητή.

Παλιές αγάπες άλλων καιρών,
τόσο κοντά και τόσο μακριά μου…
Να ‘μουν εγώ που τις έζησα ή κάποια που μου μοιάζει;
Να ‘ταν εκείνες που με έφεραν εδώ
με όλα τα ναι και τα όλα τα όχι μου;
Παλιές αγάπες, σαν ρούχο πολυφορεμένο
που όμως αρνείσαι να πετάξεις
και στέκει αδειανό μες την κρεμάστρα
να αναρωτιέται που να χάθηκε το σώμα που το φόρεσε
μα να κρατά τη μυρωδιά του φυλαχτό στις πιο κρυφές του ίνες.

Παλιές αγάπες, αγιασμένες
στην Εκκλησία των Θυμήσεων να καίνε
τη λαμπάδα πεσμένων πόθων,
να φωτίζουν τα σημάδια περασμένων πόνων,
τόσο αχνά, τόσο αμυδρά, σαν μυστικό ψιθυρισμένο στο αυτί του ύπνου,
λίγο πριν η αυγή πάρει μακριά όρκους και λόγια
θυσιασμένα στο Θεό του Ανέφικτου.

Τον Παντεπόπτη Θεό του Ανέφικτου
που ξετυλίγει της ζωής μου το νήμα
και το πλέκει κουβέρτα κοντή,
ανίκανη να με σκεπάσει,
να χωρέσει τις αγάπες, τα πάθη, τα λάθη,
τις ένοχες και τις χαρές
τις νίκες και τις ήττες μου.

Και μένει μόνο να τα τακτοποιώ τη ζωή μου σε κουτάκια και βιντεοταινίες,
αφημένη κάπου στο πάνω ράφι της βιβλιοθήκης μου
να μαζεύει τη σκόνη του χρόνου,
μέχρι ένα αόρατο χέρι να γράψει πάνω της…τέλος…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-06-2010