Μιά καρέκλα στην παραλία

Δημιουργός: AceOfSpades, Σπλατς

άντε καλό ξημέρωμα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[color=black][font=georgia]Μία σκέψη μου σήμερα τρέχει
σ ΄ έναν νυχτερινό ουρανό
που αστέρια ποτέ δεν υπήρξαν
κι έχει πάντα φεγγάρι μισό.

Κει που νέφη γεννούν τα τσιγάρα
με πικρούς και γαλάζιους καπνούς
κι όταν βρέξει , γεμίζουνε λίμνες
να ξεπλένεται κάπως ο νους.

Δεν πιστεύω πως έχει αγγέλους
ο δικός μου αυτός ουρανός
μόνο πλάνη κι αόριστα βάθη
μια αρχή που ‘ναι προορισμός.

Μια καρέκλα σε μια παραλία
ένας δρόμος με λίγα παιδιά
στης ζωής τη μικρή λειτουργία
αναμμένα στο χώμα κεριά.

Πώς γδυτά απ’ του χάους την έννοια
ατα τραγούδια τους κατρακυλούν
κι ανασύρουν αστέρια ασημένια
που τριγύρω μου εξάφνου πετούν.

Στο δικό μου ουρανό δε φωλιάζουν
ούτε όνειρα, ούτ’ ένα στοιχειό
κι όταν οι αστραπές κατισχύουν
μου ΄ρχεται στα κρυφά να χαρώ.

Ούτε εμπνεύσεις και ούτε οι λύσεις
δεν θα το άντεχε κάποιος σοφός
εκεί που η μνήμη θολώνει και σβήνει
κι ίσκιος μένεις και ‘συ σιωπηλός.

Μια καρέκλα σε μια παραλία
δύο φίλοι που είχα παλιά
στης ζωής τη μικρή λειτουργία
δακρυσμένα στο χέρι κεριά.

Πώς κατάφεραν ήχηνο χρώμα
κι αντιστρέφουν τις σκούρες κραυγές
δυο χιλιάδες αστέρια ακόμα
σκαρφαλώνουν τις βουνοπλαγιές.

Εκεί, που αν δεις πουλιά ή μπαλόνια
κάποια αίσθηση έχει απατηθεί
είναι όλα κομμάτια ανθρώπων
που κλειστήκαν σε μια φυλακή.

Τα ξερόφυλλα, στον δικό μου ουρανό,
δεν τα σέρνουνε οι δίνες των ανέμων..
Μόνο στέκουν εκεί, στη μέση των διαστάσεων, μετέωρα,
εκεί, στη μέση του χρόνου, της ώρας και των ετών...



Μια καρέκλα σε μια παραλία
κι απ’ τη θάλασσα βγαίνεις εσύ
στης ζωής τη μικρή λειτουργία
τελειωμένο, σβησμένο κερί

Πώς οι άχαροι βράχοι γελούνε
που οπτασία στα μάτια μου υφαίνεις
τώρα πάλι τ’ αστριά θα κρυφτούνε
στις γωνιές της μικρής οικουμένης.



Μία σκέψη μου πάντα θα τρέχει
σ΄έναν νυχτερινό ουρανό
που κι αν τ΄άστρα για λίγο θα υπάρξουν
θα έχει πάντα φεγγάρι μισό..... [/color][/font]




{Α}

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-07-2010