Ανώμαλη προσγείωση

Δημιουργός: επισκέπτης

η κατάρριψη ενός ακόμη μύθου, ελπίζοντας να μην εξοργίσω κάποιες γυναίκες που πιθανώς ένιωσαν διαφορετικά

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το μόνο που θες είναι να κλάψεις…
Θες να κλάψεις πολύ, να αφήσεις τα δάκρυα ελεύθερα,
το σώμα ελεύθερο να τραντάζεται απ' τους λυγμούς
Να κλαις, να κλαις, να κλαις ασταμάτητα
Θες να βρεθείς με τρόπο μαγικό, κάπου αλλού
Μακριά από 'δω, απ' όλους αυτούς τους ανθρώπους
που σε φροντίζουν αλλά σου είναι ξένοι…
Θες να ξεχάσεις το τελευταίο φρικτό μισάωρο,
το πιο φρικτό της ζωής σου…
Γιατί πρέπει να είναι έτσι;
Γιατί πρέπει να υποφέρεις τόσο;
Σου φέρνουν κάτι και στο ακουμπούν επάνω σου
Τι 'ναι αυτό; Δεν καταλαβαίνω…. Δεν μ' ενδιαφέρει…
Θέλω να κοιμηθώ…
Ακούς μια γυναικεία φωνή, μια φωνή δυσάρεστη, που πριν από λίγο
σου έδινε οδηγίες, διαταγές μάλλον, να λέει:
«Το μωρό σου είναι δεν το βλέπεις; Αγκάλιασέ το, φίλησέ το…
είναι το μωρό σου»
Το μωρό μου; Ποιο μωρό μου… Σε μένα μιλάει;
Γυρίζεις και το κοιτάζεις
Ένα πλασματάκι ζαρωμένο, μελανιασμένο, πρησμένο
Ένα μωρό… Ποιος το 'φερε εδώ;
Πρέπει να το αγκαλιάσω; Έτσι μου λένε…
Κάνω μια προσπάθεια, το αγκαλιάζω μηχανικά
Οι χτύποι της καρδιάς μου δεν αλλάζουν ταχύτητα
Εξακολουθώ να θέλω να κλάψω
Έρχονται την ίδια στιγμή και μου το παίρνουν
Ευτυχώς, δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω μ' αυτό το μωρό
Είμαι τόσο μπερδεμένη και εξουθενωμένη
Δεν έχω διάθεση να ξεδιαλύνω ή να αντιμετωπίσω τίποτα
Θέλω να κοιμηθώ και να ξεχάσω αν είναι δυνατόν
Ο καλός γιατρός που φαίνεται απ' το βλέμμα του
πως με συμπονά περισσότερο απ' όλους εκεί μέσα, φροντίζει γι' αυτό
Μια σύριγγα και…αυτό που ήθελα

Η αγάπη πάντα αργεί στα ραντεβού

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-07-2005