Πρωινές Σκέψεις

Δημιουργός: Ξεθωριασμένη Αστερόσκονη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δεν ξέρω αν όλα είναι ίδια αν δεν τα αγαπάς. Πάντως όταν όλα αλλάζουν, όλα μένουν ίδια. Και δεν είναι που δεν αγάπησα, αγάπησα πολύ και αγαπήθηκα-πολύ ή λίγο, τώρα δεν έχει σημασία. Έκλαψα ωκεανούς ολόκληρους, κι είδα τα μάτια όσων αγάπησα να γεμίζουν αόρατες θάλασσες (ακόμα και τα μάτια που δεν κλαίνε, να το ξέρετε, δακρύζουν κρυφά.). Βρήκα και τις λέξεις να εκφράσω το θυμό μου, σκόρπισα κι ένα σωρό αχρείαστες λέξεις για να γεμίζει η σιωπή και να παραπλανώ τον εαυτό μου, πιστεύοντας πως ο πόνος λιγοστεύει με το διάλογο. Ωραίος ο διάλογος, μα μου φαίνεται πως με είχε παρασύρει σ’ένα ατέλειωτο μόνολογο, σε μονολόγους ολόκληρους θα ‘λεγα καλύτερα. Εγώ κι ο εαυτός μου, πού και πού και κανένας καθρέφτης, έτσι για να μην νιώθω μοναξιά. Σήκωνα και το ακουστικό καμιά φορά, και προσποιούμουν πως είχα όσους με πόνεσαν στη γραμμή. Και έλεγα, και έλεγα, και έλεγα. Περιμένετε στο ακουστικό-τι ειρωνία. Όταν δεν έπαιρνα απάντηση κοίταζα το ταβάνι λες κι ήθελα ν’ανέβω- κι αν είχα φτερά θα έφευγα, θα άλλαζα πόλη, μπορεί και ήπειρο.

Μα μου ‘χουν πει πως η πόλη πάντα θα σε ακολουθεί, πως όλα αυτά που ρήμαξες και χάλασες θα στοιχειώνουν πάντα το παρόν σου, όπου κι αν βρίσκεσαι. Κι έτσι εγκατέλειψα κι αυτό το όνειρο. Κι άρχισα να ονειρεύομαι την αλλαγή. Ψιθύριζα το αντίο για να συνηθίσω τον ήχο του, για να νιώσω για λίγο –στα ψέματα- πως αλλάζω δέρμα κι εαυτό. Ονειρευόμουν πως έχω τις σκέψεις μου τακτοποιημένες μα όταν έσκαγε η φούσκα του ονείρου, στο μυαλό μου μονάχα το απόλυτο χάος. Και κάπως έτσι είπα να βάλω την καρδιά στο παιχνίδι. Αν η ζωή μου ήταν σκάκι, τότε η βασίλισσα θα ήταν η καρδιά, και ο βασιλιάς το μυαλό μου. Θα προστάτευα το βασιλιά μου απ’τις σκέψεις του, χρησιμοποιώντας τη βασίλισσα μου, αυτή ήταν η στρατηγική μου. Βέβαια η καρδιά μου ήταν εξαντλημένη, απανωτά χτυπήματα από υπασπιστές που την πρόδωσαν ενώ μιλούσαν για αμοιβαία εμπιστοσύνη. ‘Αμοιβαία’, ωραία λέξη, τώρα με κάνει και γελάω. Έβγαλα κι ένα άσσο απ’το μανίκι-έγινα και κυνική για να επιβιώσω, χαμογελούσα έτσι απλά για μπλόφα. Και τα κατάφερνα μια χαρά κατά καιρούς, μα ένιωθα περισσότερο αηδία παρα περηφάνεια. Και μοναξιά. Μα η μοναξιά είναι ένα άλλο κεφάλαιο, πολύ μεγάλο κεφάλαιο, που φοβάμαι να ανοίξω. Υπήρχαν στιγμές που επέλεγα τη μοναξιά γιατί με τρέλαιναν τα φώτα. Απ’την άλλη, υπήρχαν και στιγμές που η μοναξιά μού χτυπούσε την πόρτα απροειδοποίητα, και τότε έψαχνα την έξοδο κινδύνου. Ένιωθα τον παλμό μου να ανεβαίνει επικίνδυνα, σαν να με έσπρωχναν μπουλούκια λυσσασμένων ανθρώπων, που περίμεναν ανυπόμονα στην ουρά για λίγη ακόμα επιβεβαίωση, για ένα ακόμα λεπτό αποδοχής και επιβράβευσης. Δεν ήθελα επιβράβευση, έβαλα πολλές βδέλλες στην ζωή μου που ρουφούσαν αργά και επώδυνα την ενέργειά μου επιζητώντας το εύγε μου για τη δήθεν υπεράνθρωπη προσπάθεια τους. Είχα μάθει με το δύσκολο τρόπο να μην ζητάω, ζώντας δίπλα σε ανθρώπους που ζητούσαν από μένα παλάτια, κρυμμένοι πίσω από σπαθιά υπεράσπισης (ήταν, δεν θα’ταν, πολύ πιστοί οι υπασπιστές μου.)

Άκυρη λοιπόν και η προσπάθεια της βασίλισσας μου. Στεκόμουν άοπλη, γυμνή απέναντι σε όλα αυτά που με πονούσαν. Λένε πως όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια. Μυαλό είχα πάντα (είπαμε... το απόλυτο χάος στο μυαλό, όμως αυτό δεν αναιρεί την ύπαρξή του). Μάλλον όμως θα είχε παγώσει γιατί ήθελα σαν τρελή να τρέξω μακριά, και να μην ζήσω τίποτε, πόσο μάλλον τη μάχη που θα έφερνε το τέλος. Μάλλον θα είχαν παγώσει και τα πόδια μου βέβαια, γιατί δεν έφευγα. Μα ακόμα κι αν έφευγα πάντα γυρνούσα, μου άρεσαν πάντα οι κύκλοι (νομίζω είχα εθιστεί στο σχήμα του κύκλου, κι όσο με ζάλιζε τόσο περισσότερο γυρνούσα γύρω γύρω.) Γύρω-γύρω όλοι και στη μέση το τίποτα, ουσία μηδέν-τώρα θα μου πείτε, άδειος δεν ήτανε πάντα ο κύκλος;

Όπως και να ‘χει, δεν βρήκα τον τρόπο να με σώσω απ’τις σκέψεις ούτε κι απ’τους κύκλους-ειδικά απ’τους κύκλους. Και δεν δούλεψε καμιά στρατηγική-άλλωστε δεν είχα ποτέ ταλέντο στον προγραμματισμό, το χάος δεν ήταν μόνο στο μυαλό μου, ολόκληρη η ζωή μου ένα χάος ήτανε ανέκαθεν. Κάπως έτσι λοιπόν τα παράτησα κι αποφάσισα απλά να αγαπώ-αυθόρμητα και χωρίς προγράμματα, επικίνδυνα, παρακινδυνευμένα, με το φόβο να χάσω ξανά και να χαθώ και να βυθιστώ βαθύτερα στην άβυσσο, με την πιθανότητα να απογοητευτώ και... πτου κι απ’την αρχή. Σας έχω πει πόσο μισώ τους κύκλους; Σας το ‘χω πει; Ε λοιπόν, κι οι λέξεις κύκλους κάνουν. Ο κύκλος της ζωής-σωστή η σκέψη σας, κι αυτό μεγάλο κεφάλαιο, σαν τη μοναξιά. Κι αφού ξέμεινα από λύσεις και εισηγήσεις, προτείνω να συνεχίσετε επ’αόριστον, απτόητοι, το πολύ πολύ να πληγωθείτε. Εγώ πάντως αυτό θα κάνω.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-07-2010