Είσαι...(κι είμαι κομμάτι σου λοιπόν)

Δημιουργός: Ξεθωριασμένη Αστερόσκονη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είσαι ό,τι αγάπησες.
Το πρώτο χέρι που αδημονούσες να σφίξεις.
Παγωτό σοκολάτα κι ο ήλιος να σου χρωματίζει το πρόσωπο,
Νιφάδα χιονιού στο μάγουλο,
Μελωδίες στην άμμο, το χρυσό του φεγγαριού στα μαλλιά σου.
Αναμνήσεις μιας χαμένης εφηβείας.
Ροκ διάθεση γιατί με το πείσμα σου θα άλλαζες τον κόσμο.
Το τραγούδι που άκουγες αδιάλειπτα,
Μέχρι να μεθύσεις.
Μέρες χωρίς ρολόγια, γιατί τότε η ευτυχία
Μετριόταν σε στιγμές κι ο χρόνος ήτανε εχθρός σου.
Οι σιωπηλές, ενδόμυχες εκρήξεις των πρώτων ονείρων.
Η πρώτη σου υπόσχεση, παρακινδυνευμένοι όρκοι
Γιατί η φιλία θα κρατούσε για πάντα.
Το πρώτο δάκρυ συγκίνησης γιατί μέσα από έναν άνθρωπο,
Γνώριζες ξανά τον κόσμο.
Τα ταξίδια στις γωνιές που περπάτησες,
Στις αχανείς σκέψεις των δικών σου ανθρώπων.
Οι ζεστοί ψίθυροι που έκαναν το κορμί σου να ριγήσει,
Εκείνο το ‘Σ’αγαπώ’ που σε φόβιζε με τον πιο όμορφο τρόπο.
Είσαι ό,τι φοβάσαι.
Άπειρα σκοτάδια γεμάτα γιατί. Λέξεις που στραβώνουν
Κάπου στην πορεία, διαστρεβλωμένες αλήθειες.
Ψέματα, μεγάλα ψέματα πίσω από περίτεχνες μάσκες,
Απάτες ντυμένες ελπίδες, μουλωχτές αυταπάτες.
Το πρώτο αντίο, κομμάτια ενός ονείρου χωρίς επιστροφή.
Ανέλπιδες προσπάθειες, τεχνητές αναπνοές
Για να σωθεί ό,τι έχει ήδη πεθάνει.
Η άλλη σου πλευρά, η ασυγκράτητη, η απείθαρχη,
Ο ίδιος ο εαυτός σου όταν είσαι εκτός εαυτού.
Το πρώτο σου έγκλημα σε μια στιγμή αδυναμίας,
Μάτια υγρά, χέρια γροθιές, άδεια χέρια,
Ένας κόσμος να καίγεται στους καθρέφτες των ματιών σου.
Τρύπια καρδιά, ξεφουσκώνει αργά από πόνο.
Το πρώτο μεγάλο λάθος, μεταλλικός ο ήχος του κενού,
Ψύχρα, ενοχές, προδωμένη αγάπη.
Οργή. Η απώλεια που ήτανε κάποτε αγάπη.

Είσαι ό,τι νιώθεις κι ό,τι ένιωθες.
Οι άνθρωποι που μπήκαν στην ζωή σου για να μείνουν,
Κι ολοι εκείνοι που ήρθαν για να φύγουν.
Αυτοί που κράτησες, που έδιωξες, που ήθελες
Μα δεν μπόρεσες στο τέλος να κρατήσεις.
Είμαι κι εγώ κομμάτι σου λοιπόν,
Κι ας μου ‘δειξες την έξοδο σε μια στιγμή αδυναμίας.
Εγώ κι εσύ θα ‘χουμε πάντοτε κοινές πληγές,
κοινές αναμνήσεις για να μας φέρνουν νοσταλγία.
Θα ζω σε ό,τι αγάπησες, και σε ό,τι σε φοβίζει.
Θα’μαι η αγάπη που έγινε άπωλεια.
Κι ίσως να γίνει πάλι άυριο αγάπη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-07-2010