Νυχτερινός Ουρανός

Δημιουργός: sorrowman

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στοίχειωσε η νύχτα
με δάκρυα τα μάτια αδαών,
αμόλυντων, αιώνιων ευχών
κι έγειρε σπαρακτικά την λάμψη της,
περήφανα, στον μαύρο ουρανό…
Η θλίψη, η απόγνωση, η ζωή,
άνεμος πένθιμων ιαχών,
γιατί και τρόμος αθάνατος,
σιωπή στην μάχη των κεραυνών,
αφήνεται η νύχτα στον χαμένο της χορό,
τυλίγεται στον μαύρο ουρανό…
Καίγεται, ουρλιάζει και θρηνεί,
την αγάπη της σελήνης της να βρει,
πασχίζει να μάθει ν’ αγαπά,
τ’ αστέρια παίρνει αγκαλιά,
θυμώνει, ελπίζει, πεθαίνει,
μα και πάλι η μοναξιά δεν έχει χρώμα,
λιώνει τις λέξεις, μαδάει τα χρόνια…
Ερείπια, σύννεφα, αυταπάτες,
μπερδεμένες εικόνες στην άκρη του κόσμου
εκλιπαρούν τη κοινή λογική,
στο βάθος το κενό του μυαλού
συντροφεύει το μαύρο τ’ ουρανού…
Η όψη του κόσμου αλλάζει,
οι λόγχες το σύμπαν κοιτάζουν,
Σελήνη, η αγάπη του πάντα,
καθισμένη στον θρόνο τ’ ουρανού…
Μαζί της αλλάζω τις λέξεις,
οι σκέψεις ποτάμια ορμητικά,
στο νόημα κυλάνε που δεν έχει γυρισμό,
ψηλά πετάνε στης σελήνης την αύρα,
ασημένιες ρωγμές στο απόλυτο μαύρο
σαν κεραυνοί ξεχασμένοι απ’ τον χρόνο…
Καίγομαι, ουρλιάζω, θρηνώ,
την αγάπη την αιώνια να βρω,
πασχίζω να μάθω ν’ αγαπώ,
τ’ αστέρια με πάθος ρωτώ
«Τόσο δύσκολη ειν’ η αγάπη;»
Σκοτάδι και πόνος, η νύχτα μεγαλώνει,
θλίψη, γαλήνη, το φως της σελήνης ματώνει…
Η ματιά πιο ψηλά από κάθε πληγή,
το μυαλό να σκοτώνει το κάθε γιατί,
στο φεγγάρι ουρλιάζω αγάπη
σαν τον λύκο που περήφανα θρηνεί,
της ψυχής μου ολάνθιστο σημάδι,
η αγάπη ειν’ η έννοια του πιο ένδοξου χαμού,
η αγάπη ειν’ η θυσία του πιο λαμπερού αστεριού…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-08-2010