Θέλω να είσαι

Δημιουργός: Maximus, Nikos

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θέλω να είσαι γυμνή…
Όταν γραπώνεις με τα νύχια σου τη σιωπή
Πάνω στα πρόχειρα και κάπως ατάλαντα ραμμένα χείλη μου
Και μ’ αναγκάζεις να μιλώ μονάχα με δυο τρία
Τυχαία δάκρυα της στιγμής.

Θέλω να είσαι μυστικό…
Όταν μέσα από τις ματωμένες σου κόχες
Μου εύχεσαι «χρόνια πολλά» μ’ ένα κάλπικο χαμόγελο αντάμα
Και μια παράλυτη χειρονομία στον αέρα .
Στον αέρα που μύρισε λεβάντα βλέπεις ,
Τώρα στη στερνή μου γύρα από τούτο τον πλανήτη…
Άργησες !

Θέλω να είσαι βροχή…
Όταν πιάνομαι στ’ αόρατο το σάβανο σου .
Θέλω να είσαι βροχή, αυτή η μικρή μουσική ,
Το πένθιμό μου εμβατήριο
Για όσα τελειώσαν
Για όσα ήρθαν
Για όσα ποτέ δεν πρόλαβαν να μείνουν
Και χάθηκαν κάποια στιγμή
Κάποιου Δεκέμβρη απόγευμα…
Εκεί που δεν κοίταξε κανείς .
Εκεί που δεν έμεινε κανείς .

Θέλω να’ σαι χρώμα Κόκκινο… Ίσως και Μαύρο…
Κόκκινο, όταν τα μάτια μου μοιάζουν στην Κόλαση κάπως
Και τ’ ακροδάχτυλά μου να κουβαλούν αποτυπώματα βαριά ,
Βαριά σαν να θέλουν ν’ αφεθούν πάνω σε φρέσκο τσιμέντο ,
Πάνω στου δρόμου την αλήθεια ,
Πάνω σε μιας γυναίκας την υψωμένη γροθιά ,
Πάνω στο θαύμα που κουβαλά μαζί της για κάμποσα φεγγάρια…
Μαύρο, όταν δεν βρίσκω λύσεις ,
Όταν σε αυτή την άπειρη σαπίλα είμαι ο διαιρετέος κι ο διαιρέτης
Και το πηλίκο μου είναι μονάχα μια θλιμμένη οργή
Σ’ αιώνια νυχτερινή ταλάντωση .
Μαύρο, όταν τα νιάτα μου μοιάζουν σαν πρόχειρα βγαλμένο μακιγιάζ ξεπεσμένης θεατρίνας
Σαν το τελευταίο βλέμμα μιας κουρασμένης πόρνης που κλείνει τη πόρτα στον πελάτη ,
Σαν το κατακάθι από το καφέ που άφησα μισό το πρωί
Κι ίσως κάποια μοίρα μου να θάφτηκε εκεί.

Θέλω να είσαι αυτό που ονειρεύτηκες …
Αυτό που ονειρεύτηκες μια ζεστή κι υγρή Αυγουστιάτικη νύχτα ,
Τότε που δάκρυσες στο άκουσμα της λέξης «Μάνα» ,
Τότε που σ’ αγκάλιασε μια γυναίκα χωρίς στήθος
Και μ’ αιώνια βουρκωμένα μάτια σε νανούρισε .
Αυτό που ονειρεύτηκες, όταν η εφηβεία σου σε προσπέρασε στο δρόμο ,
Δεν μεγάλωσε ποτέ ,
Δεν πρόλαβε να ωριμάσει ,
Και ξέμεινε ανολοκλήρωτη στο πεζοδρόμιο ,
Δίπλα από κάποιου περαστικού τη πεταμένη γόπα ,
Μια τελευταία τζούρα αναμνήσεις να κάνει …

Θέλω να είσαι Εσύ !
Εσύ, που πρόδωσες ( έτσι είπαν ) ,
Που προδόθηκες ( έτσι σου είπαν ) ,
Που έκανες τα πρώτα σου πύρινα βήματα σε βροχερό καιρό ,
Που στάθηκες με σπασμένες πλάτες να κρατάς γιγάντων βλέμμα ,
Όταν το τέλος φώναξε στη στροφή τ’ όνομά σου κι είπες
« Εδώ θα μείνω πούστη ! Να κοκκινίζεις από οργή και ντροπή που σου χαμογελώ »
Θέλω να’ σαι Εσύ !
Κι όταν σε νιώσεις και δεν θα σε νοιάζει πια το βλογιοκομμένο πρόσωπό σου ,
Θα είσαι ικανός να δεις το Εμείς…
Θα το δεις ;;;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-08-2010