Κουφός πια

Δημιουργός: ... άρα υπάρχω, Χρηστάκης Μπέστας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Lucida Sans Unicode][color=black]Εξόριστος και ναυαγός συνάμα
από τη χώρα που ευδοκιμούν οι επιθυμίες
κάθε φτωχό ξωκλήσι κι ένα τάμα:
«όσο γερνάω, να μη μ’ εύρουν οι ερινύες».

Για ό,τι έκανα κι όσα δεν έχω κάνει
-λίγα τα πρώτα, μα τ’ αγίνωτα πολλά-
έχω ένα φόβο μήπως στρέψουνε την κάνη
στον κρόταφό μου -όταν όλα θαν’ θολά...-

Για κάθε «θέλω» που ευνούχισαν τα «πρέπει»
-λίγα τα πρώτα, μα τα δεύτερα πολλά-
κι η κάθε απώλεια, το εντός μου μετατρέπει
σ’ αισθήματα βουβά... και φειδωλά...

Για την «απόσταση» σε κάθε «επιθυμία»
που η πραγμάτωση δεν είναι προφανής
κι ας διαισθάνομαι πως η ζωή ‘ναι μία
πως θέλει πάλη! κι όχι νάσαι αδρανής...

Για κάθε σκέψη μου που δεν έγινε Λόγος
αφού τη σκότωσαν πριν καν να γεννηθεί:
δειλία, ενοχή και ο πιθανός της ψόγος.
-Δεν έζησε, δεν πάλεψε... και δεν θα ηττηθεί...-

Για ό,τι μου χαρίστηκε κι αρνήθηκα,
για ‘κείνα που δεν έδωσα πρέπουσα σημασία,
για όσα θέλαν θάρρος, μα πτοήθηκα
μένοντας στο περίγραμμα... χάνοντας την ουσία...

Εξόριστος και ναυαγός με γνώση
της θάλασσάς μου έγινα ο Ρήγας...
πια δεν φωνάζω... γιατί αυτός που θα με σώσει
είν’ ο κουφός -πια- πορθμέας της Στύγας.[/font][/color]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-08-2010