Λέξεις,αερικά,στοιχειά

Δημιουργός: στίχος, Χριστίνα ( Μαβιά Ηχώ )

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

" Αγάπησα πολύ τα τραγούδια των ανθρώπων "
μα πιο πολύ της θάλασσας το μουρμουρητό
του ανέμου τα θρο'ί'σματα
των πουλιών τα κελα'ι'δίσματα
Μη ρωτάς τι είμαι
Αυτά που πόθησα να γίνω
Λέξεις από αφρό,χρώματα και αντηχήσεις
στις νύχτες στις ερημιές των πόλεων
αερικά και θαλασσινά στοιχειά
διάφανες σκιές πεινασμένες
γυρεύοντας απελπισμένα το ταίρι τους

" Αγάπησα πολύ το κλάμα των ανθρώπων "
μα περισσότερο το θρήνο του ουρανού
Με αφορμές τις θωπείες του ήλιου
και της σελήνης τα φιλιά στο νου
ανοίγουν οι πύλες
σκέλια ερωτικά
φυλακίζονται στους βυθούς
νοσταλγώντας προαιώνιους πόθους
αξεδίψαστους - πάντα -
ενώ οι ρομφαίες
παραμονεύουν τη στιγμή
που άνευ όρων έχει η ψυχή παραδοθεί
να ξεσκίσουν τις αυταπάτες
κανείς κανενός

" Αγάπησα πολύ - αδιόρθωτα
του λόγου τις εξάρσεις
μα απ'όλα πιο πολύ το μεγαλείο της σιωπής
Εποχές αλλάζουν ερήμην
Αισθήσεις χορτασμένες αποδημούν
σε πτήσεις σαν πτώσεις
Οχι,μη ρωτάς τι είμαι
δεν θέλεις να ξέρεις
Μα πάντα θα σε καταδιώκει το αίνιγμα
Στους ώμους το σηκώνω
κι έχω κυρτώσει
αιώνες τώρα
διασχίζοντας ερημικές κι αφιλόξενες
ανθρώπινες προθέσεις
που μ'εγκαταλείπουν σε μια ακτή
- όχι,όχι ν'αναρωτιέμαι- αφού γνωρίζω

" Κάποτε αγάπησα τα έργα των ανθρώπων "
όταν ενάντια ήταν του κάθε καιρού
όχι εξευτελισμένα, υποταγμένα
σε χαμαιλεοντκές διαθέσεις πονηρών
Ραγιάδες - ακόμη -
της κάθε αυτοανακυρηχθείσης αυθεντίας
του κάθε χυδαίου σφαγέα
Αναρίθμητοι υποτελείς
ενός νέου εξευγενισμενου θράσους
ενός συγκαλυμένου αυταρχισμού
Ναι, κάποτε αγάπησα τα έργα των ανθρώπων

Τώρα, όχι, μη με ρωτάς τι είμαι
τόχεις μαντέψει
Σφαγιασμένες λέξεις από αφρό, χρώματα και αντηχήσεις.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-08-2010