Γκριμάτσα

Δημιουργός: kostas71, Μπαρμπαγιάννης Κωνσταντίνος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τίποτα πια δε μ' ακουμπάει
όλα τα λόγια μου ειπώθηκαν νωρίς
χωρίς τη γη ο ουρανός νιώθει μιαν απέραντη μοναξιά
Αν οι σταγόνες της βροχής δεν αντάμωναν το διψασμένο χώμα θα
χάνονταν στο δρόμο μιας ανείπωτης
διαδρομής
Με τα μάτια κλειστά τα χρώματα παίρνουν φωτιά
κι οι μυρωδιές γεμίζουν τις ανάσες και
τις τρελαίνουν
Μα τώρα
Μένω στη σκιά
Στο σημείο που το πότε και το τότε αντάλλαξαν το πρώτο φιλί.
Στη στροφή που ο χρόνος και ο πόνος αντάμωσαν και δεν αντάλλαξαν κουβέντα
Τίποτα πια δε με γεμίζει
Ξεφλούδισε η ζωή του κόσμου τη μουρμούρα.
Γύμνωσαν την αλήθεια και τη βίασαν
Σάπια τα δόντια
Νεκρά τα χέρια
Μάτια με πυρετό που βλέπουν μόνο τον τρόμο
Οθόνες πλημμυρισμένες στο αίμα
Αγάπες με οδηγίες χρήσης για ζωντανούς, πικρό χαμόγελο
αυτό μου απόμεινε
μια γκριμάτσα που βιάζεται κι αυτή να το σκάσει

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-02-2004