Ανοίγω φτερά

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ανοίγω φτερά</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ανοίγω φτερά</b><p>Δημιουργός: aival<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>-γιατί δεν μπορώ να πετάξω;<br />
-...<br />
-γιατί δεν μου μιλάς;<br />
-το να πετάς μικρό μου απαιτεί συγκεντρωση.. απαιτεί αυτοκυριαρχία. Θεωρείς οτι έτσι απλά μας κρατά ο ουρανός;<br />
-γιατί δεν μου δείχνεις; Δείξε μου!<br />
-...<br />
-Δείξε μου!<br />
-Ακολούθησέ με... Κοίταξέ με πώς πετώ.. Κάνε τις κινήσεις μου. Απόφυγε τα λάθη μου..<br />
-Πώς θα ξέρω οτι κάτι είναι λάθος;<br />
-Τα λάθη μικρό μου τα νιώθεις.. Το σώμα σου σε προϊδοπoιεί. Ριγεί απ τον φόβο.. Ξέρεις πολύ καλά πότε κάνεις ένα λάθος ή κάτι παρακινδυνευμένο.. Τα λάθη τα βλέπεις αμέσως.. Βλέπεις το έδαφος να πλησιάζει..<br />
-Μα μου αρέσει πολύ να πέφτω απότομα και να πλησιάζω γρήγορα το έδαφος.. μου αρέσει η ταχύτητα αυτή. Νιώθω όμορφα...<br />
-Μικρό μου..<br />
-Μου αρέσει αυτό που νιώθω όταν κάνω λάθη. Έτσι μαθαίνω! απ τα λάθη μου!<br />
-Μικρό μου... Απ τα λάθη μας δεν νιώθουμε ποτέ εμείς. Νιώθουν οι άλλοι. Εμείς νεκρωνόμαστε απ τα λάθη μας. Όταν αρχίζουμε να νιώθουμε εμείς είναι πιά αργά. Όταν το έδαφος φτάσει τόσο κοντά δεν θα νιώθεις πιά. Σε ναρκώνει η πτώση. Νιώθεις οτι για αυτό φτιάχτηκες. Για να πέφτεις. Αυτό αξίζεις.. Για αυτό ζείς.. Αλλά τότε είναι αργά. Αυτή είναι η απατηλή λάμψη της πτώσης. Να σε κάνει να πιστέψεις οτι είναι αυτονόητη η πτώση. Οτι όλοι πέφτουν γύρω σου.<br />
- Μα..<br />
-&#700;κουσέ με μικρό μου..<br />
<br />
<br />
-Γιατί δεν πετάς πιά;<br />
-...<br />
-Γιατί όλο μου μιλάς για αυτά αλλά δεν μου δείχνεις ποτέ; Θα μου πείς;<br />
-Γιατί είμαι και εγώ εσύ. Ήμουν εσύ με πολύ πάθος κάποτε. Και δεν άκουσα ποτέ. Γιατί ποτέ δεν άκουσα.<br />
-Τι εννοείς;<br />
-...πέταξα. Μία φορά για πάντα. τόσο δυνατά και τόσο ψηλά. Αλλά το ύψος σε ξεγελά. Όταν είσαι εκεί νομίζεις οτι με την ίδια ευκολία αντέχεις και τις πτώσεις.<br />
-Τί εννοείς; Εξήγησέ μου..<br />
-....μικρό μου... όταν είσαι εκεί και κλείνεις τα μάτια σου δεν υπάρχει καμία ελπίδα να μείνεις ψηλά. η πτώση έρχεται αμέσως μετά. δεν μπορώ να ξαναπετάξω πιά. η αλαζονεία του ύψους. <br />
-....<br />
-άκουσε με μικρό μου...είναι νωρίς για σένα... σε παρακαλώ άκουσέ με.<br />
-....φεύγω. θέλω να πετάξω ψηλά.. δεν αντέχω άλλο το δέντρο αυτό. δεν αντέχω άλλο εσένα και την μιζέρια σου! φεύγω... θέλω να πετάξω και γώ όπως όλοι ψηλά. Όπως πέταξες εσύ!<br />
<br />
<br />
Ξημέρωσε. Τα κλαράκια ήταν ακόμη υγρά. Όπως και τα μάτια μου. Μία σκιά, ένας θόρυβος, το αίμα μου πάγωσε. Σαν τα τσακισμένα φτερά μου. Τα μάτια μου δεν έκλεισαν όλη νύχτα. Καρφωμένα ακόμη στο άψυχο σώμα του κάτω στις άκρες τις πλαγιάς. η αναπνοή μου πέταξε μαζί του για πάντα.<br />
<br />
Μακάρι να μην είχα πετάξει ποτέ.. Μαθαίνεις απο τα λάθη σου αλλα πάντα πληρώνεις τις συνέπειες.. Όλα έχουν κόστος. Ο θεός είναι πολύ απόλυτος σε αυτή την μορφή δικαιοσύνης... Τόσο απόλυτος.. Αν δεν είχα πετάξει τόσο ψηλά θα ήμουν δίπλα του τώρα..Θα μουν ακόμη δίπλα σου..<br />
<br />
-αντίο μικρό μου...<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-07-2005</td><td valign=top></td></table><br />