Δυο σταγόνες ευτυχίας

Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ω, τάφε μου,
μόνιμη φυλακή μου,
ζωντανή...
Πότε θα βγω,
απο τούτο το κελί,
για να μαζέψω,
τη δροσιά του πρωινού,
τη λατρεμένη?

Ω, φυλακή μου,
στενή, ψυχρή,
μονάκριβή μου...
Πότε θα ζήσω,
της ψυχής τη χαραυγή,
για να γιορτάσω,
μια δική μου λευτεριά,
παντοτινή?

Μες στο μπουντρούμι μου,
ήλιος δεν μπαίνει,
ούτε απο τοίχο...
Μόνο υγρασία,
έχει μαζέψει το κελί,
κι είμαι ένα έρμαιο,
της τύχης αδικημένο,
ένα σπουργίτι,
που πηγαίνει για σφαγή!

Είμαι το δάκρυ,
που κυλάει απο την πέτρα,
το τελευταίο δείγμα,
και μια ένδειξη ζωής...
Για να πεθάνω,
πληγωμένος,
είναι κρίμα,
ζητώ απ'το θάνατο,
χαριστική βολή,
μα να προλάβω,
δυο σταγόνες ευτυχίας,
να γευτώ κάποιο πρωί!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-07-2005