Bρέχει ερημιά

Δημιουργός: Πριγκιπας

Να είσαι ό,τι θέλεις, αλλά με όλη σου την ψυχή.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μια μέρα του Δεκέμβρη
ξεχασμένος από το παγωμένο φώς του ήλιου
ήταν μια μέρα που πέθανα
παραδομένος δίχως μια μάχη
δίχως λόγο δίχως εξήγηση και γιατί!!
απλά ήτανε μια μέρα που αγκάλιασε μια νύχτα ατελιωτη
προσπαθώντας να λύσει τον γρίφο
μπλέκουν οι λέξεις μου με νότες
μα το ταξίδι μακρινό και ο χρόνος κλέβει την κλεψύδρα
τι και αν απέτυχα τελείως
πάλεψα να δώσω χρώμα στην κάθε σκέψη
μα πάντα έσταζε το δάκρυ μου στο όνειρο της θλίψης
έτσι τυχαία
απόψε η πένα μου θα γράφει επάνω
στην λεπτή γραμμή σου δίχως φραγμους και περιθώρια
μόνος στον πίνακα της μοναξιάς
βλεπώ τις νότες και τους φθόγγους
μυρίζω τις θάλασσες κοιτώντας τα χρώματα
που κανένας θλιμένος ποιητής δεν τόλμησε
ποτέ να ζωγραφίσει

Ακούω φωνές
είναι οι φωνές που ακούει μόνο η καρδιά
εκείνη κλειδώνει τις σιωπές
ξεχυλίζω αισθήματα μα η ψυχή μου
απόμακρη και κρύα
σαν ομορφια που συναντάει το σκοτάδι της ημέρας μου
κραδαίνω της ελπίδας το σπαθί
αλήθεια με θυμάσαι;
κοιτάζω τον ουρανό που αθελα του μου ανοίγει μυστικά
τα χείλη σου αναζητώ στην λίθο της αυγής
όπως και τότε
που σαν κάποιο φαύλο αερικό χανόσουν στα στενά
καθώς έβρεχε ερημιά

Πoτέ μου δεν κατάλαβα την φυγή σου
ποτέ μου δεν πίστεψα πως μου ανήκεις
μα τώρα σ' ενα δωμάτιο που πλανάτε το παρελθόν
θέλω να μάθεις πως εκείνη η μέρα
ήτανε η ποιό θλιμμένη μου μέρα
ήτανε το αύριο στο χθές
το παρόν στο παρελθόν
ήτανε το τώρα μου που με το τότε σου έγιναν ένα
ήταν εκείνη του Δεκέμβρη
που ξεχασμένος από το παγωμένο φώς του ήλιου
πέθανα μαζί με της αγάπης σου το αντίο..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-09-2010