Γρίφος και ποίημα

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ένα αναμμένο σπίρτο το φεγγάρι.
κι αν το κοιτάξεις μια στιγμή πριν την αυγή
Καμένα άστρα προλογίζουν συνωμοτικά τη στάχτη ,
και είναι λες απ’ τo θυμό ενός θεού
ή ενός ανθρώπου πληγωμένου.

Έτσι κι αλλιώς πονάει η φωτιά
πόσο μάλλον όταν φυτρώνει στης φυγής σου τις στέπες.
Τότε θα ξέρεις,
λαμπαδιάζει το σώμα απ’ τον πόνο
και μια ελπίδα βακχική απογριφώνει το μέσα μου.
Πάντοτε υπήρχες σα γρίφος.
Πάντοτε ζούσες σα γρίφος.

Κι εγώ που πόρτες μάντευα στην κόχη του ονείρου
-να μπαινοβγαίνεις μες στου πόθου μου το ρου-
στάσιμη ακόμα και ακίνητη
ένα φεγγάρι πυρωμένο κουβεντιάζω.

Του λέω για λέξεις που ανοίξανε πληγές
του λέω για ώρες , τόσες ώρες
που τις κόλλησα στο ανάβλυσμα τσιρότα
Για κάτι ίχνη από δάκρυα- με’ σε δάση σκοτεινά
που τα κατάπινε η ανάσα σου τα βράδια.

Κι εσύ ερχόσουν. Πάντα ερχόσουν
σαν φωτοσκίαση και σχήμα από μελάνι,
της έμπνευσης μου η πλησμονή μέσα σε στίχους.
Σ’ έψαχνα αλήθεια, σαν Οιδίποδας τυφλός
με το σπινθήρα της απώλειας αναμμένο.

Ξεχνώντας έτσι, πως σ’ αγάπησα σα να ‘σουν Ποίημα κι όχι αγάπη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-09-2010