Πλανόδιος Κόσμος

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Βρέχει σιωπή κι έχω ανοιχτό το παραθύρι,
κάποιος θεός μυρώνει ελπίδες στη βροχή.
Κι είμαι λουλούδι που μου μάζεψαν τη γύρη
μέλισσες –άνθρωποι που πίνουν στο ποτήρι
με λίγο αλκοόλ κάθε δική μου εποχή.

Χάρτινο σώμα έχει η λήθη μου και τρέμει
μια συρρικνώνεται βρεγμένη, μια διψά
λίγο μελάνι, μια κλωστή σε μιαν ανέμη.
Κι ίσως για ποίημα που αιτία έχει και γκέμι
κάτι στιχάκια ανολοκλήρωτα, λειψά.

Περνούν στεγνοί οι πιο πολλοί, από μπροστά μου
με τις ομπρέλες τους κομπάζουν βιαστικά.
Κάποιοι μοιράζουνε στα ζάρια την χαρά μου
κάποιοι τα όνειρα μου κάστρα –λεν- της άμμου
μα κάθε ήττα μου, το ψέμα τους νικά.

Βρέχει σιωπή κι έχω ανοιχτό το παραθύρι
στα χείλη ακόμα μένει η γεύση από λωτό.
Να δεις που απόψε θα σου κάνω το χατίρι
-πλανόδιε κόσμε , των πλανόδιων πανηγύρι-
θα σε ξεχάσω και μετά θα ξεχαστώ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-09-2010