Άναρθροι ήχοι

Δημιουργός: αντικλείδι, πελαγία Σ. κουκίδου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

« άναρθροι ήχοι »

Σύρθηκες νύχτα στης καρδιάς μου τα πατώματα
όπως παλιά, εκεί, κοντά στην πόρτα
μ`αυθάδεια πέρασες το ώριμο κατώφλι μου
για σένα απόφαση να παίξεις όπως πρώτα

Καυτό παιχνίδι, με την σάρκα το ζωγράφισες !
εκεί που έμπηξα τα νύχια με μανία
στην χαραμάδα του μυαλού μ`αναίδεια τρύπωσες
κι ο βιασμός του, μια θεσπέσια ελεγεία

Μ`έριξες κάτω, σαν σφαχτάρι στο λιθόστρωτο
κι άρχισες άγρια τα χείλη να δαγκώνεις
κι ενώ σκεφτόμουν,"μαγικός που`ναι ο έρωτας"
εσύ συνέχιζες να θες να με ματώνεις

Πόσο ριγώ, όταν σε θέλω κι ονειρεύομαι
ένα δικό σου προσκεφάλι να πλαγιάσω
κλίνω το γόνυ στη ντροπή και στο παράλογο
είμαι γυναίκα κι όχι άγγελος ν`αγιάσω

Έτσι σε παίρνω κάθε νύχτα στο κρεβάτι μου
και κοκκινίζουν απ`το άγγιγμα κι οι τοίχοι
όταν σπασμούς σου στέλνω μέσα απ`την ανάγκη μου
και ερωτόλογα πνιχτά, άναρθροι ήχοι..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-09-2010