Η Γειτόνισσα

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Η Γειτόνισσα</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Η Γειτόνισσα</b><p>Δημιουργός: Just Me!, <i>Κανελλία</i><p><i> http://kanellia.wordpress.com</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Μπαίνει μέσα ο εγγονός της, πετάει με νεύρα την τσάντα και της λέει:<br />
 -Αμάν πια αυτή η κακιασμένη ρε γιαγιά απέναντι, πάλι φώναζε σε κάτι φίλους μου ότι κάνουμε φασαρία... Τι ζόρι τραβάει μωρέ; Ούτε οι γάτες δεν την θέλουν πια... Δεν τους μπορώ αυτούς του ανθρώπους!<br />
<br />
Κι εκείνη του είπε: <br />
-Μην μιλάς έτσι παιδί μου, μην την κρίνεις αν δεν ξέρεις... Αυτή η “κακιασμένη” που λες κάποτε ήταν ο πιο γλυκός άνθρωπος στον κόσμο.<br />
-Αυτή;;;;<br />
-Αυτή, ναι... Μόνο καλό λόγο θα άκουγες από το στόμα της και δεν πείραξε ποτέ κανέναν... Αλλά την άλλαξε η μοναξιά, τον τρώει τον άνθρωπο παιδί μου η μοναξιά..<br />
-Και αφού ήταν τόσο καλή γιατί έμεινε μόνη της;<br />
-Γιατί ήταν κακότυχη... Το μόνο που πήρε σαν αντάλλαγμα στην καλοσύνη της ήταν ψέμα, κακία και απογοήτευση. Έτσι μια μέρα ξαφνικά -δεν θα το ξεχάσω- κλείστηκε μέσα, μόνη της... Την έβλεπες στο δρόμο και δεν της έπαιρνες κουβέντα! Σε ποιά; Στην Ελένη... Που μόνο το καλό ήξερε να δίνει... Και μην την βλέπεις έτσι τώρα, στα νιάτα της ουουουουου, το γλένταγε.. Το έλεγε η καρδούλα της! Είχε κάψει καρδιές... Κοινωνικός άνθρωπος πολύ αλλά δυστυχώς για εκείνη και άνθρωπος που έδινε πολλά...<br />
-Και τι; Έτσι ξαφνικά τα παράτησε; Έτσι απογοητεύτηκε; Κααάποια μέρα;;;<br />
-Δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος αγόρι μου... Έδωσε, έδωσε, έδωσε και καλό δεν είδε! Έτσι λοιπόν μια μέρα αποφάσισε να γίνει ίδια και χειρότερη από τους άλλους... Γιατί έτσι την έμαθε ο κόσμος, αυτό πιστεύει πως τους αξίζει! Ε και όπως και να το κάνεις, μεγαλώνουμε, παραξενεύουμε...<br />
Γι' αυτό σου λέω παιδί μου, μην την ξεσυνερίζεσαι.. Ηλικιωμένος, ταλαιπωρημένος και κυρίως πικραμένος άνθρωπος είναι... Άσ' την να φωνάζει στο κάτω κάτω...<br />
<br />
Ο εγγονός της κάθησε και τα σκέφτηκε όλα αυτά... Πάντα πίστευε πως αυτό που έβλεπε ήταν γνήσιο, έτσι ήταν ο χαρακτήρας της, δεν περίμενε πως ήταν αποτέλεσμα μιας πικραμένης ψυχής...<br />
Έτσι λοιπόν την επόμενη μέρα πήγε και της χτύπησε την πόρτα...<br />
<br />
Η κυρά Ελένη σάστισε και προς στιγμήν ξεχάστηκε και πήγε να χαμογελάσει... Χρόνια είχαν να την επισκεφτούν και πάντα ήταν φιλόξενη και με καλούς τρόπους! Το ξανασκέφτηκε και τον ρώτησε απότομα, ξερά και σχεδόν με αηδία στο πρόσωπο:<br />
-Τι θες εσύ εδώ;<br />
-Καλημέρα κυρά Ελένη. Πέρασα απλά να σας δώσω λίγο γλυκό που έφτιαξε η γιαγιά μου και να δω πως είσαστε. <br />
Είπε με μισή καρδιά το αγόρι και πήρε μια απάντηση που δεν περίμενε ποτέ..:<br />
-Καλά είμαι ευγενικό μου παιδί. Σ' ευχαριστώ πολύ που με επισκέφτηκες, θες να σε κεράσω μια πορτοκαλάδα ή έναν καφέ;<br />
<br />
Και είδε στο πρόσωπό της τον πιο γλυκό και ζεστό άνθρωπο που είχε γνωρίσει... Η όψη της άλλαξε με τη μία με το που την ρώτησε πως είναι! Μπήκε μέσα και μιλούσαν με τις ώρες... Ήταν τελικά όπως του τα έλεγε η γιαγιά του, ένας άνθρωπος απογοητευμένος...<br />
Από τότε κάθε πρωί, περνούσε να της πει μια καλημέρα ίσα για να δει την καλοσύνη αυτής της ψυχής...<br />
<br />
Η κυρά Ελένη, ένιωσε και πάλι ζωντανή με αυτό το παιδί... Δεν μπορούσε παρά να του ανταποδώσει την καλοσύνη του! Κατά κάποιον περίεργο τρόπο πήρε έστω κι αργά αυτό που περίμενε τόσα χρόνια... Ανθρωπιά.<br />
<br />
[align=right][B][I]Κανελλία...<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-09-2010</td><td valign=top></td></table><br />