Το δειλινό του Μάη Δημιουργός: rosestar, Ελευθερία 2/10//2010 Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info [color=fuchsia][B] ΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ ΤΟΥ ΜΑΗ[/B][/color]
[color=purple][B]Κοίτα πόσο γρήγορα φεύγει και κυλά το δειλινό του Μάη, του κάθε Μάη και της κάθε εποχής. Πάντοτε με αποχαιρετά με μια μελωδία γεμάτη νοσταλγία ενός γλυκύτατου πιάνου, που αποκτά πνοή, καθώς τα ακροδάχτυλα ακουμπούν στα πλήκτρα δίνοντας ζωή. Τα συναισθήματα ανάμεικτα πηγάζουν από το χτύπο της καρδιάς και γω με μάτια δακρυσμένα να κοιτάζω από το τζάμι τους μακρινούς τους λόφους, τα ελεύθερα πουλιά και η βροχή απότομα να βρέχει τις αυλές, να ποτίζει τα χωράφια και να μουσκεύει τα ‘’αδέσποτα’’ λουλούδια που φυτρώνουν απρόσκλητα σε απότομες πλαγιές. Ο καφές ξεχασμένος στο πεζούλι που άφησε ένα ζευγάρι ηλικιωμένο να κρυώσει και έμεινε εκεί παρατημένος, πλημμυρισμένος πλέον απ’την αλμύρα της βροχής, ανακατεμένος με τη γλυκύτητα της ζάχαρης. Γεύση γλυκανάλατη δροσίζει τα διψασμένα χείλη. Πιο πέρα στον ορίζοντα ακούγονται γέλια και χαρές. Παντρεύεται ένα όμορφο ζευγάρι και ζει ευτυχισμένο σε ένα απλό ξύλινο σπιτάκι, γεμάτο αμυγδαλιές. Ο αέρας λικνίζει τα κλαδιά και σκορπίζει τα ξεραμένα φύλλα. Στο απέναντι τοπίο θρήνος αντηχεί, κραυγή, κλάμα και οδυρμός για το αδικοχαμένο παλικάρι που δεν πρόλαβε να αντικρίσει του ήλιου το χαμόγελο. Τι αλλόκοτος ο κόσμος. Τι περίεργα να ανακατεύεται η θλίψη και η χαρά. Το χώμα μοσχομυρίζει από τις σταγόνες της βροχής...
Να περπατούσα σε ένα δάσος παρέα με τα ελάφια. Να κρυβόμουν πίσω από τους θάμνους και να φωτογράφιζα τους σκίουρους που ροκανίζουν βελανίδια. Να χανόμουν στο φως του ήλιου και να αντίκριζα το είδωλό μου στο καθρέπτη ενός κρυσταλλένιου ποταμού. Να ζωγράφιζα το δειλινό του Μάη με το φως του φεγγαριού της νύχτας που έφυγε και δεν γυρίζει η ίδια πίσω. Να γινόμουν ένας άσπρος κύκνος και να ζούσα σε μία λίμνη πρασινωπή , συντροφιά με τα κόκκινα δειλινά ενός γαλάζιου ονείρου… [/B][/color]
[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.
Ελευθερία 25 ετών[/B][/color]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-10-2010 | |