Βεστιάριο Ζωή

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σκιές κι αν ήμαστε παλιών αντικειμένων
εκτεθειμένοι δυο στιγμές στης γης τα φώτα
και στο προαύλιο του αιώνα ακόμα,
εμείς

Άσε με να σου μιλήσω για τώρα
σα να ήσουν εσύ από ξύλο
κι εγώ από σώμα σταυρωμένο
τόσο όσο να χωράω στις διαστάσεις σου
τόσο, όσο από ‘μένα να μαθαίνεις την πορφύρα,
και το όνομα του πόνου, να αντέχεις

Έτσι αγαπιούνται οι άνθρωποι
-δε στο ‘πα;-
Αναβιώνουν από έρωτα το θάνατο
για να κρυφτούν από ανάγκη στην αγάπη.
Έχεις ποτέ αγγίξει την αγάπη άραγε
ποτέ το φιλί και το χάδι το τρέμον;
Μια στιγμή η ανάσα
κι άλλη μια η φυγή
κι ο αιώνας ξεχείλωσε
σα σαρκίο στα δόντια του λύκου.

Σκιές πια κι αν είμαστε, ο προβολέας θα σβήσει.
Θα μπούμε όπως γνωστοί περαστικοί σ’ ένα δωμάτιο
θα αφήσουμε στο σκρίνιο κάθε μνήμη σε όμορφη κορνίζα,
μην τυχόν και χαλάσει.
Κι ύστερα θα πούμε «βγάλε έκεινο το κουστούμι,
δεν σου πάει άλλο ο ρόλος του θεού»
κοιτώντας βιαστικά στο ρολόι τους δείχτες.

Κάποιος ωστόσο, θα διαβάζει έκθαμβος
έξω στην πόρτα μια κρυμμένη επιγραφή
κι εμείς που αγαπηθήκαμε σε μια σκηνή ψευδαίσθησης και κόσμου
από τα χείλη ενός θνητού, θα μάθουμε έντρομοι
εν τέλει την αλήθεια
«Βεστιάριο Ζωή» θα πει
«Η παράσταση έλαβε τέλος…»

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-10-2010