Της νύχτας τα καμώματα

Δημιουργός: Michelangelo, Μιχάλης/Άγγελος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Της νύχτας τα καμώματα δεν τα καταλαβαίνω.
Είναι ασύλληπτα και άλλο τες μεθυσμένα.
Εγώ την νύχτα στα κεραμιδιά ανεβαίνω.
Ψάχνω εσένα και μετράω τα αστέρια ένα ένα.

Μα είναι τόσα πολλά και εσύ τόσο μακριά.
Αλλά εγώ έβαλα στοίχημα να τα μετρήσω όλα
κι όταν τελειώσω τούτη την δουλειά.
Θα έρθω εσένα για να κλέψω να πάμε σε άλλη χώρα.

Αστείος αν σου φαίνομαι παραμυθάς μεγάλος.
Εγώ κρυφά χαμογελώ και σιγοτραγουδάω.
Πως είμαι εγώ μοναδικός και δεν υπάρχει άλλος.
Πιο τρελός και πιο για χαζός μα εσένα αγαπάω.

Αλλά οι κουβέντες μου βαριές πολύ για εσένα.
Πέφτουνε στο πάτωμα και γίνονται κομμάτια.
Σαν τα αστέρια που έσβησαν ένα ένα.
Και ο ήλιος τόσο φωτεινός μου τύφλωσε τα μάτια.

Λέω να πάω να ξαπλώσω μήπως και κοιμηθώ.
Στα όνειρα μου να σε δω εκεί που πάντα υπάρχεις.
Άλλος τρόπος δεν μου έμεινε για να σε πλησιάσω.
Αχ ρε Μαρία να 'ξερες. . . Μια μέρα ίσος μάθεις.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-10-2010