Τραγούδι μοναξιάς

Δημιουργός: ... άρα υπάρχω, Χρηστάκης Μπέστας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Lucida Sans Unicode][color=black]
Τι τάχα να καθόρισε τους νόμους της καρδιάς
μας πέταξε στου άπειρου το ίδιο το βαγόνι
και ποιος –σαΐτα– σ’ έριξε στου νου μου το στημόνι
να φτιάξεις με το υφάδι σου, κελί της πεθυμιάς;

Τι ώσμωσε αναπάντεχα τη λάμψη της μορφής σου
με τη δική μου θολερή και γνοφερή ματιά
και ποιος στ’ αποκαΐδια μου ξανάβαλε φωτιά!
παρότι λειώνει νους-κορμί, προστάζει ακόμη: «αφήσου...»

Ίσως νάμαι πολύτιμος, όμως γιατί δεν οίδα
μα τις κραυγές σου άκουσα «μάγισσα» της Μαδρίτης...
κλεισμένες μεσ’ το δάκρυ σου: -του πόνου διαλύτης-
που σμίλεψε μια αφορμή: -των αιτιών η ασπίδα-.

Τις πύλες μου σου άνοιξα, μα εσύ μια χαραμάδα
κι αν είμαι των αιτίων μια, που εσύ «πετάς...» και «υπάρχεις...»
σπόρος αρχαίος καρτερεί μεσ’ την καρδιά που άρχεις
να του χαρίσεις τη ζωή! με τη δική σου ικμάδα.

Πλανιέμαι –όντας πλάι σου– στου νου τις εσχατιές:
συ, στα λευκά λικνίζεσαι στο χείλος μιας αβύσσου
και πέφτω -χέρι απλώνοντας, φωνάζοντας: «κρατήσου»-
σε ζόφο, παγερό κενό με νόθες αγκαλιές.

Τη μια καρδιά, ποιος μάτισε στη φλοίδα της οξιάς
μας φόρεσε του άπειρου το ίδιο χαλινάρι
σ’ έμαθε πάνω στις γητειές να σέρνεις το δοξάρι
κι έγινε η μελωδία σου τραγούδι μοναξιάς ; [/font] [/color]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-10-2010