Συννεφούλα

Δημιουργός: ... άρα υπάρχω, Χρηστάκης Μπέστας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Lucida Sans Unicode][color=black]Βράδυ αργά, μεσάνυχτα, «νησί» απολογισμού
και μια σελίδα ολόλευκη με ζήση
θα γεμίσει.
Πρώτη γραμμή: «Ω! χάραξε το μαύρο τ’ ουρανού!»
μα η τελευταία χώραγε μόνο μια λέξη:
«Θλίψη».

Πως... είναι μέρες που χωρούν ολόκληρη ζωή
και πως... ολάκερη ζωή: μια μέρα
τη σφραγίζει
πως... οι νυχτιές χαρίζουνε στα όνειρα πνοή
κι όταν να ζήσουν στέργονται: το φως να
τα γκρεμίζει

Εκεί στο γλυκοχάραμα, θέλησες να πετάξεις
και τα φτερά σου άνοιξες, κατάματα
στον ήλιο
ό,τι ο νους κι αν σκέπτεται... πάντα μετρούν οι πράξεις
γίναν εντός σου οι λογικές: θηράματα
σ’ εμφύλιο...

Μα βρήκες θάρρος κι έδωσες τιμόνι στην καρδιά
να σ’ οδηγήσει σε κορφές, απάτητες
για σένα
τι κι αν του άσπρου σύννεφου δεν είχες τα κλειδιά
πήγες ψυχή... χωρίς πλαστές ταυτότητες
και ψέμα.

Πολλά τα χρόνια, μια ζωή, να φτάσεις την κορφή
μα η συννεφούλα τρόμαξε, φοβήθηκε
τ’ αγιάζι,
πήρες τα χνάρια γυρισμού κι αυτής σβήσθ’ η μορφή
μα εσύ κοιτάς τον ουρανό, κάθε που
συννεφιάζει...[/font] [/color]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-10-2010