Το αναλόγιο

Δημιουργός: ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ, ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θα θελα να μαι το καράβι που θα φεύγει
κι ένα σπουργίτι που μαθαίνει να πετά
η προσμονή του γυρισμού να με μαγεύει
το πρωτοπέταγμα να με κρατάει χαμηλά.

Απούλητο στο ράφι,ένα βιβλίο
στη σκόνη μου δαχτύλων ζωγραφιά,
ένα στιχάκι χαραγμένο στο θρανίο
με το σκονάκι για τα γαλλικά.

Ένας κρατήρας κάπου πάνω στο φεγγάρι
ενός κομήτη βιαστικού να ’μαι η ουρά
αγάπης αναθύμιαση,ν απλώνω μανιτάρι
ο αργαλειός που υφαίνει μαγικά χαλιά.

Του Κρόνου να ’μαι το μεγάλο δαχτυλίδι
η τελευταία πριν τη νύχτα ηλιαχτίδα
σε χιονισμένη κορυφή χρυσό στολίδι
το δόλωμα σ' ονείρου την παγίδα.

Η θάλασσα που πέφτει στο ποτάμι
βροχή που πέφτει στη Σαχάρα μεσημέρι
αγκίστρι ενός ψαρά δίχως καλάμι
και χιόνι μεσα σ' όνειρο το καλοκαίρι.

Θα θελα να ’μαι το χαμόγελο παιδιού
τα παραμύθια ΄γω να τα κοιμίζω
να ’μαι χορδή στο τόξο του ουρανού
τα όνειρα μου να τα χρωματίζω.

Τ' αστέρι εκείνο που δεν μέτρησε κανείς
μαζί να ’μαι το κύμα που δεν έσκασε ποτές
να σβήνω με την πρώτη την ανάσα της αυγής
πριν πέσω και πόθοι γινουν(ε) ευχές.

Σε πρώτη εμφάνιση σπασμένο αναλόγιο
το χέρι το τετράμενο να δίνει τον παλμό,
ίσως και γράψω το δικό μου ονειρολόγιο
αυτό τ'"ότι κι αν είμαι",μοναχά να λαχταρώ.

Μία σκέψη,μια ανάσα,μια καρδιά
ποιος είπε οτι τα όνειρα δεν γίνονται αληθινά;
Ένα βλέμμα,ένα φιλί και ένα χάδι
ποιος είπε πως τα έχει και φοβάται το σκοτάδι;

Μία σκέψη,μια ανάσα,μια φωνή
ποιος είπε πως αλήθειες μες τα όνειρα δε βλέπει;
Ένα νεύμα, ένα φιλί, και ένα χάδι
ποιος είπε πως τα έχει και φοβάται στο σκοτάδι;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-10-2010