Μασαντα

Δημιουργός: curious

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τιποτα μην αφησεις στον εχθρο,

ουτε μιά δοξα χωμα, μηπως ξεπλυνει βοστρυχους,

στο πενθος σου πανω, ακομα.

Μηπως και πενθος υποκριθει, το πενθος σου ακομα.



Ακλονητος να στεκεσαι στα δυό σου ποδια,

οσο αυτα θα σε βαστουν γερα, στο φως της μερας

και της κακουχιας. Φορα τη μασκα, πετρωσε

την εκφραση του πονου, την οργη, πανω σου ιχνος χωρις,

ν ' αργοπεθαινει, βραδυκαυστο φυτιλι, οσο αργοπεθαινει,

τοσο η φλογα ισχυρη να δυναμωνει .

Απογυμνωσου απο καθε προμαχο ζωης, απολινωση διαρκης.




Εναγκαλισμος θανατου με τ ' αρπακτικα κι υστερα,

αιμα μαυρο, πικροδαφνη, που κυλα και στραγγιζει οδυνηρα,

στου πεπρωμενου το αυλακι, αναλγησια.



Στους σταβλους του Αυγεια, λοφοι η κοπρια,

η κοιτη σου αβαθης, εφθαρησες ποταμε, αθυρμα εισαι παιδικο,

στις οχθες σου εξαντλημενη η προσπαθεια, αναλαμπη

κι εδυσε το τωρα, συζευξη με το χθες, το αυριο ακινητο,

δεν κινησε ακομα, μαγκωσε σε κογχη αιχμηρη,




Στασου, αντιστροφα στοχασου,

απ' το τερμα ψαξε πισω την αφετηρια,

ανατροπη μηδεν, η κοιτη πισω δε γυρνα,

χαραχτηκε σε μιά κατευθυνση η πορεια,

μονοδρομος η απωλεια, αμετακλητα θυσια.




Τιποτα μην αφησεις στον εχθρο,

τιποτα ζωντανο, που να ' χει αξια.

Μονο πτωματα να σκυλεψει,

η οσμη και η δυσωδια, να τον απωθει,

ν ' αναμιγνυεται με τη δικη του και ν ' απορει,

ισως δε διεκρινε σωστα, νομισε θεου χαρα

και στεφανο δοξας θα δρεψει και τωρα μονο

πτωμα θα σκυλεψει. Η οσμη και η δυσωδια,

να τον απωθει, καθως θα γδερνει το κουφαρι,

ν ' αναμιγνυεται με τη δικη του και ν ' απορει,

πως ξεγελαστηκε ο νους κι η φαντασια,

νομισε θεου χαρα και δοξα πως θα δρεψει

και τωρα ... σκυλευει πτωμα.



Ξερη η κοιτη , δε θα ξεπλυθει, ουτε στο

πενθος του ακομα.



Οριστικε νικη να του αποδωθει, μα θα ' ναι απο χωμα.

Νεκρο και σαπιο σωμα. Κουφαρι για αρπακτικα,

βρωση για ζωυφια, να ζησουνε κι αυτα, οπως

οριζει η φυση, να ζεχνουνε παντοτινα, οσο θα μενουν εν ζωη,

και το εγκλημα στον αιωνα.



Ω ! Δικαιοσυνη, αγαλμα ψυχρο, τυφλο

που ντυθηκες ολολευκο χιτωνα, με ζυγαρια απο πηλο,

νωθρη μου φαινεσαι και συ, σαν πτωμα.

Οσμη απωθητικη αναδιεις στα χερια των ανθρωπων,

μα στα χερια των θεων, ουρανιο, αφθαρτου αγγελου σωμα,

φλογερο, σπαθισμα κρισης, ανταποδοσης, ηχηρο,

ακουραστα, αλανθαστα να σπαθιζεις,

τυφλης δικαιοσυνης αγγελος- οδηγος,

πανω απο ανθρωπους, να οριζεις.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-10-2010