Το τελευταίο γράμμα

Δημιουργός: poetryf

...................

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Γιατί έφυγες; Απάντησέ μου.
Θα μπορούσα να ρωτάω μέχρι πάντα
δίχως ποτέ να μου δώσεις την όποια απάντηση.
Θα μπορούσα να βάφω τις νύχτες με διάφανο βερνίκι και να κρύβομαι μέσα τους
Εγώ, μια σκιά των ανθρώπων, του κόσμου.
Πού είσαι; Κουβαλάω κουτιά με επιδέσμους
για να κλείνω αυτοστιγμεί τις πληγές μου
σ’ αυτό το παραγνώρισμα που έκανα με τη λήθη.
Με θυμάσαι καθόλου; Ταξιδεύω τα βράδια κοντά σου,
φτιάχνω μικρές δακρυθάλασσες, μπορώ,πίστεψε με.
Ίσως να ‘ναι αυτό το μεγάλο μου πρόβλημα...Τα μεγάλα καράβια που φτιάχνω με τις σκέψεις!
Βάζω μέσα επιβάτες εμένα κι εσένα
κι όσο να φτάσω, εσύ χάνεσαι
γιατί είσαι εσύ –μονάχα εσύ- ο προορισμός μου.
Μίλησε μου απόψε. Μου λείπεις. Προσπαθώ να χαράξω ένα ξύλινο όχι στη βάρκα μας
να αντιστρέψω τη βάση του ονείρου. Σ’ αγαπάω ακόμα, σε φοβάμαι ακόμα.
Κωπηλατώ σε μιαν ατέρμονη έκταση αβεβαιότητας.
Παίρνω ανάσα να ρουφήξω το σύμπαν,
να σε φέρω σαν άνεμο περιορισμένης εμβέλειας
στα πνευμόνια ενός έρωτα ασθμαίνοντα.
Περνάει ο χρόνος κι ας μην είσαι εδώ για να δω τα ψεγάδια ή τις ρυτίδες.
Παρατηρώ –όσο η μνήμη μου αντέχει- κάτι επίμονα αινίγματα στην εικόνα σου.
Αναλλοίωτη αγάπη, η καρδιά μου μετρά τη φθορά.
Με τροχίζουν οι μέρες και λείπεις.
Σα λεπίδα ακονίστηκα, κοίτα. Μπορώ τώρα πιο εύκολα
να τρυπήσω το δέρμα του κόσμου και να βάψω με το αίμα τον ίσκιο σου.
Σ’ όποιο πέλαγο πήγα, με διώξανε
σ’ όποια αγάπη μιλούσα, με δώσανε.
Σου μιλάω ακόμα κι αλήθεια, είναι ο οίστρος πως σου γράφω για τελευταία φορά
που δεν αφήνει τα δάχτυλά μου να γλιστρήσουν απ’ το πληκτρολόγιο για το τελευταίο αντίο.
Είναι ο οίστρος, διάλεξα έτσι να προδίδω τις λέξεις μου.
Φορώντας τους μια κατακόκκινη θηλιά με το όνομα «έμπνευση».
Στις προσφέρω απόψε αιμορραγώντας κι εκείνες.
Σ’ ένα κομμάτι χαρτί χώρεσε όλη κι όλη η τέφρα μιας απίστευτης αγάπης.
Κι εσύ; Εσύ μπορείς να μ’ αναπαύσεις απλά διαβάζοντας με.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-10-2010