Ιφιγένεια

Δημιουργός: ΜΝΗΜΩΝ, ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΛΤΕΖΟΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

07.18΄08΄΄ 20/10/2010

Βαρειά μεσάνυχτα ξυπνούν, μες την ψυχή μ’ απόψε,
θανατερή ενόραση, ποιητικής μου ρίμας.
Και οι νεκροί που με υμνούν, δρόμο μου λένε κόψε,
ανάμεσ’ απ’ την κόλαση, να κεραστείς μαζί μας.

Έξω σκοτάδι και βροχή κι απέραντ’ υγρασία
κι η νύστα που μ’ ακολουθεί στο πάθος της δοσμένη,
σαν στοιχειωμένη ενοχή, δίχως καμιά ουσία,
στ’ αρχαίο λάθος της ποθεί, να μείνει κολασμένη.

Σκοτάδι χύνεται για φως, δεν βρίσκω διακόπτη,
το πορτατίφ σαν ερπετό, δαγκώνει την ελπίδα.
Πώς να ξεφύγ’ απ’ Τον Θεό, Θέ μου Τον παντεπόπτη
νοιώθω πως είμαι το σφαχτό, εκείνο στην Αυλίδα.

Τι κι αν ξημέρωσε, εγώ, μια Ιφιγένεια πόνου,
νόθο της ύπαρξης παιδί, θύμα των δεσμωτών μου,
σπέρματα θλίψης μου τρυγώ, του εαυτού μου μόνου,
κόντρα που στέκει στην ορδή, των άλλων εαυτών μου……

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-10-2010