Το σύνδρομο

Δημιουργός: Medelegief,

Καλησπερα σε ολα τα φιλαρακια εδω μεσα...:))

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είμαστε μόνοι μας εκεί έξω.
Και εδώ μέσα, μέσα μας είμαστε πιο μόνοι ακόμα.
Πιο βαθιά η μοναξιά μέσα μας.
Λιβελλούλες πετούν ψηλά,
και τα φυλλά συντροφεύουν τον απαλό άνεμο.
Όλοι φοβόμαστε.
Ξέρουμε πως κάποτε θα αποδράσουμε.
Είτε με τη θελησή μας, είτε χωρίς αυτήν.
Κι οι πολύτιμες λιβελλούλες συνεχίζουν να πετούν,
πιο ψηλά από το λευκό περιστέρι,
πιο μακρία, πέρα από τους πλανήτες,
σ’ ένα ατέλείωτο ψηλαφητό ταξίδι αιωνιότητας.

Νιώσε την ελαφροπάτητη ευτυχία των φύλλων.
Πόσο όμορφα χορεύουν αγκαλιά με τον άνεμο τώρα.
Κι αυτό κρατά τόσο λίγο, μέχρι να αγγίξουν τη μάνα γη.
Μια γλυκόπικρη ανάμνηση προσμένει μια συνάντηση.
Κι όσο ξοδεύουμε αναπνοές και δάκρυα,
κι όσο λιγοστεύει άθελα το χαμόγελο μας,
και πεθαίνει στην πείνα η χαρά μας,
φοβόμαστε όλο και πιο πολύ.
Ξέρουμε πως πρέπει να αποδράσουμε,
είτε το θέλουμε είτε όχι.


Κι αυτή η μοναξιά που σαν τείχος μας περιβάλλει,
μας συνθλίβει κάποια στιγμή.
Πότε να νιώσει η ψυχή ελεύθερη;
Πότε η καρδιά να ευφρανθεί;
Όταν μπαίνει σε όρια και δωμάτια κλειστά,ασφαλισμένα από καιρό.
Ο ήλιος θα δύσει κι θα ανατείλει το φεγγάρι,
μα εγώ δε θα ξεχάσω πως μέσα μου νιώθω,
πιο μόνος από ποτέ,
το ίδιο κι εσύ, κι αυτός κι εκείνη, κι όλοι μας.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-10-2010