Έλα και παρ' τη

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Έλα και παρ' τη</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Έλα και παρ' τη</b><p>Δημιουργός: montekristo<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Την έκβαση της γαλλικής σύγκρουσης αναμένουν με τεράστιο ενδιαφέρον και ανησυχία, υπογραμμίζουν διεθνείς παρατηρητές, τα εκτός Ευρώπης κέντρα του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου, μιας μισοαόρατης, ολιγαρχικής, πολύ πραγματικής όμως εξουσίας που χρησιμοποιεί την κρίση χρέους-ελλειμμάτων για να φτιάξει μια Ευρώπη στα μέτρα της. Η σύγκρουση στη Γαλλία θεωρείται ευρέως “γενική δοκιμή” για όλη την ήπειρο.<br />
Δύο αντιμαχόμενοι πόλοι ισχύος τείνουν τώρα να εγκαθιδρυθούν στην Ευρώπη, γύρω από τη Μέρκελ ο ένας, γύρω από το γαλλικό κοινωνικό κίνημα ο άλλος. Kαι τα δύο όμως “στρατόπεδα” μοιάζουν, προς το παρόν, υπογραμμίζουν πολλοί σχολιαστές, να στερούνται μακροχρόνιας ικανής στρατηγικής. Η Ευρώπη είναι καταδικασμένη μετατρεπόμενη σε ζώνη γερμανικής κυριαρχίας και πανευρωπαϊκής λιτότητας. Από την άλλη, το αίτημα μιας πιο ρυθμισμένης και προστατευμένης οικονομίας, μιας κοινωνικής, οικολογικής, φορολογικής Ευρώπης παραμένει γενικόλογο και δεν έχει γίνει αντικείμενο πολιτικής καμπάνιας, ενώ οι επιμέρους αντιδράσεις στην αποσάθρωση του κράτους πρόνοιας είναι αμυντικές, εθνικές και όχι συντονισμένες.<br />
<br />
Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες παραμένουν βασικά συντηρητικές, πιστεύουν πολλοί αναλυτές. Δύσκολα προσχωρούν σε καινούρια οράματα. Κυρίως ενδιαφέρει τους Ευρωπαίους η διατήρηση δικαιωμάτων, κατακτήσεων, ενός επιπέδου ευημερίας, που γίνεται όμως διαρκώς δυσκολότερη. Η οικονομική κρίση, η κρίση της ευρωζώνης και η παγκοσμιοποίηση υπονομεύουν τις βάσεις του μεταπολεμικού consensus στη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη. Η κρίση απελευθερώνει σταδιακά ισχυρές δυνάμεις που θα μεταβάλουν πιθανότατα τη μορφή της ηπείρου.<br />
Konstantakopoulos.blogspot.com<br />
<br />
<br />
Δεν είναι λίγες οι φορές που με κατακλύζει μια γενικευμένη αίσθηση ματαιότητας. Όλα είναι καταδικασμένα σε φθορά , ιδέες σαπίζουν, όνειρα πέφτουν  στην σκόνη του αύριο που τρέχει χωρίς να μας κοιτάει έστω και με την άκρη του ματιού του. Σαν να μην υπάρχουμε… Σαν να μην υπήρξαν ποτέ όρθιοι άνθρωποι πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, σαν να μην είμαστε τίποτα άλλο από ένα υπερπληθυσμό-κοπάδι πρόβατα, πότε πότε μες στην  αγαλλίαση της αφθονίας του πράσινου χορταριού   και πάντοτε άβουλοι να κοιτάμε τον χασάπη που έρχεται να διαλέξει.<br />
Μα σε τούτη εδώ την γωνιά της γης (και σίγουρα σε κάθε γωνιά, απλώς τα δικά μας χώματα τα ξέρουμε καλύτερα) μάθαμε τι σημαίνει σκλαβιά, φτώχια, υποτέλεια στους ξένους.<br />
Το νόμισμα σε αυτή την χώρα είχε δυο πολύ καθαρές όψεις για πάρα πολλά χρόνια. Από την μια η εξουσία, πάντοτε πουλημένη σε ξένες δυνάμεις και από κοντά της οι λογιώ λογιώ παρατρεχάμενοι, όσοι αναζητούσαν προστασία, ισχυρές πλάτες, να χουν κι αυτοί ένα μερτικό από την λεία  κι ας είναι μικρό μεγάλο, δεν έχει σημασία. Άνθρωποι που είχε μεταβιβαστεί στο dna τους το σκύψιμο του ραγιά 400 χρόνια στους Τούρκους και άλλα τόσα σε ενετοφράγκους , ρωμαίους και σε όποιον κάρφωσε το σπαθί του στον τόπο μας.<br />
Οι ίδιοι ακολουθώντας τα κελεύσματα των ξένων συμμάχων τους θέλησαν να φτάσουν στην Μοσούλη, ρίχνοντας στη μάχη  τον κοσμάκη. Όταν οι Τούρκοι μας πήραν φαλάγγι, οι σύμμαχοι μας ήταν αυτοί που έκοβαν τα χέρια όσων πηδούσαν στην θάλασσα στην Σμύρνη και γραπώνονταν στα καράβια τους για να σωθούν…<br />
Η Ελλάδα των πέντε θαλασσών και των δυο ηπείρων πήρε τον δρόμο της προσφυγιάς.<br />
Έγινε φτηνή εργατική δύναμη στα εργοστάσιά  των αστών. Η άλλη πλευρά του νομίσματος που λέγαμε… μαζί με τους αγωνιστές του 21 που έδιωξαν τους Τούρκους και μετά ζητιάνευαν στο Ναύπλιο από τους Βαυαρούς του Όθωνα με τις καλογυαλισμένες ευρωπαϊκές στολές. Σκεφτείτε ότι η εθνική γη άρχισε να μοιράζεται στους φτωχούς και ακτήμονες μετά από το 1870, ενώ τα τσιφλίκια απαλλοτριώθηκαν και άρχισαν να μοιράζονται μετά το 1920. Οι κοτζαμπάσηδες και το κράτος σαν κακό σκυλί κρατούσε στα δόντια του το κομμάτι που απελευθέρωσε ο λαός και δεν άφηνε να φάει κανένας άλλος.<br />
Και δώστου χρέη και ξανά χρέη και αγορές ξένες κορβέτες και ρεμούλες, φαγοπότι των επιτήδειων, χρεοκωπίες, ξανά καινούρια χρέη. Συνολικά την περίοδο 1824-1932 είχαμε δανεισθεί από το εξωτερικό 2,2 δισ. χρυσά φράγκα. Μέχρι το 1932 είχαμε γυρίσει πίσω 2,38 δισ. χρυσά φράγκα δηλαδή 183 περισσότερα απ' όσα είχαμε δανεισθεί και πάλι χρωστάγαμε 2 δισ. χρυσά φράγκα.<br />
Ήρθε ο φασισμός, η σβάστικα κυμάτιζε στην ακρόπολη. Τα αστέρια της αστικής τάξης την κοπάνησαν για το Κάιρο, τα απολειφάδια τους έγιναν μαυραγορίτες και ταγματασφαλίτες. Μετά την νίκη της εθνικής αντίστασης δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να φορέσουν ξανά την μάσκα του πατριώτη και να κυνηγάνε τους ηττημένους (και με την βούλα του Στάλιν) κουμουνιστές. <br />
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Ευθυγραμμιστήκαμε στην πολιτική της δύσης  και των συμμάχων μας. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που οι προδότες και οι συνεργάτες των κατακτητών δεν απαγχονίστηκαν αλλά αναρριχήθηκαν  στα αξιώματα του κράτους. Από εδώ ξεκίνησε ο μετέπειτα ψυχρός πόλεμος. Ανατολή και δύση έπαιξαν πολλές παρτίδες σκάκι και πόκερ στην πλάτη μας…<br />
Λάδωσε λίγο και το αντεράκι του κοσμάκη, άρχισε η ομογενοποίηση.<br />
Το νόμισμα έμοιαζε λίγο πολύ ίδιο και από τις δυο όψεις του. Οι σοσιαλιστές στην εξουσία για πολλά χρόνια, οι νεοφιλελεύθεροι ανταγωνιστές τους, τους αντικαθιστούσαν όταν η κακοδιαχείριση έφτανε στο απροχώρητο και πάλι από την αρχή…<br />
Ώσπου καταλάβαμε πως το νόμισμα δεν είχε αλλάξει. Ήρθε εκείνη η πικρή γεύση της αλήθειας. Ο κυρίαρχος λαός δεν ήταν ποτέ τέτοιος κι ας πιπίλιζε την κυριαρχία του στις πλαστικές συγκεντρώσεις. Το παιχνίδι ήταν καλά στημένο, ο οικονομικός έλεγχος είχε πάρει τα ηνία από την απροκάλυπτη κατοχή και υποδούλωση. Η γενιά μας πουλούσε μούρη με δανεικά…<br />
Γι αυτό και δεν έδωσε κανέναν αγώνα της προκοπής, γι αυτό και είναι τώρα μουδιασμένη.<br />
Αρνιέται να πιστέψει  ότι την έπιασαν κορόιδο και ότι στο σπίτι της άλλοι κάνουν κουμάντο όπως έκαναν πάντα.<br />
Γιατί τα γράφω αυτά? <br />
Γιατί έχω έναν φίλο αντιστασιακό, παππούς τώρα  μα έχει ακόμη την φλόγα την αντίστασης στα μάτια του. Τον λυπόμουν. Τόσοι αγώνες  και τι κέρδισε έλεγα?  Έχασε οικογένεια, την γη του, πρόσφυγας στη Ρωσία το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Οι ηγέτες που πίστεψε τον πούλησαν. Γιατί όλα αυτά?<br />
Κάποτε τον ρώτησα γιατί δεν καθόταν εκεί και ήρθε πίσω στη Ελλάδα να ζει με μια ψωροσύνταξη και να τσακώνεται με τους γείτονες.  Ζοχαδιάστηκε άσχημα. Τι λες ρε? Μου απάντησε άγρια. Γιατί είμαι Έλληνας, γι αυτό γύρισα.<br />
Κι αναρωτιέμαι . Μήπως είναι  η δική μας γενιά που αξίζει λύπησης … Οι παλιοί , το κωλονόμισμα που λέγαμε, το παίξαν πολλές φορές κορώνα γράμματα και μαζί στρυφογύρισε στον αέρα  και η  ίδια τους η ζωή…<br />
<br />
Έλα και παρ' τη<br />
μόνος σου τη Λευτεριά<br />
με τραγούδια, όπλα και σπαθιά<br />
 <br />
http://www.youtube.com/watch?v=EECqNH4Yy-Y<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-10-2010</td><td valign=top></td></table><br />