Ενα ποιημα για το τελος

Δημιουργός: curious

A happy vicar I might have been two hundred years ago,to preach upon eternal doom and watch my walnuts grow .E.B.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κρατα ενα ποιημα για το τελος,

οδηγο και φως, για τα συννεφα προορισμο ,

φυλαξε τους τελευταιους στιχους,

φιλα τους απαλα στο στομα

και την τελευταια λεξη, προσευχη και φυλαχτο ,

κατω απ' το προσκεφαλο μου, το λευκο ακομα .




Ετσι σιωπηλη, να τελειωνει κι η ζωη

και κανενας να μην το προσεχει ,

κανενας να μη βλεπει, γιατι ποιος θελει

τους απροσκλητους για παρατηρητες.

Αυτο το προσωπο δεν επιστρεφεται,

δεν επιστρεφει .



Οιωνος βαρυς, μονη η σκεψη παραστεκει ,

η ψυχη αδημονει, τον ομφαλιο λωρο μια για παντα,

να αποτιναξει, τα εμποδια της σαρκας

ετοιμαζεται να προσπερασει .

Τι ομορφα που χρωματιζει τους ηχους, η σιωπη .





Στο βυθο του ουρανου αναδυεται το βασιλειο μου ,

το καστρο, τ ' ακριβο μου, με κανεναν να μη μοιραστω .

Στις επαλξεις να ονειρευτω, σ 'ονειρο που ' κανα ταμα,

γιατι ηταν χαμενο, τωρα μαζι του παλι θα ανταμωθω .





Κρατα ενα ποιημα για το τελος, πολυτιμο φυλαχτο

και οδηγο μου, να μου κραταει συντροφια,

καποιος ψιθυρισε, στα συννεφα ειναι παγωνια .

Πιο παγωνια απ' την καρδια ; Στο αρχιπελαγος

το γαλανο, υπαρχει παντα ζεστασια, οι ψιθυροι

δε σταθηκαν ποτε εμποδιο, στο δρομο μου μπροστα .



Οσες μορφες κι αν φυλακισω στη μνημη της καρδιας ,

σ ' ολες τις στιγμες, ημουν εγω κι ο εαυτος μου ...

αχωριστοι εραστες, στα πικρα και στα γλυκα.

Τωρα εχω κι ποιημα για οδηγο μου,

φιλο καρδιακο, για τα στερνα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-10-2010